Niebo gwiaździste nade mną, prawo moralne we mnie – mawiał Kant. To samo mógłby powtórzyć wiceminister finansów Jacek Kapica w kontekście wojny – bo to jest już wojna – w której naprzeciw siebie stanęły dwie armie: celników i jednorękich bandytów.
I ja trzymam jego stronę. Z powodów moralnych właśnie. Nie tylko dlatego, że świat szeroko rozumianego hazardu wygląda często, niestety, tak jak w znakomitym „Kasynie” Martina Scorsese. I nie tylko dlatego, że w życiu wielu graczy czyni spustoszenie jak u tytułowego bohatera „Hazardzisty” z Philipem Seymourem Hoffmanem. Także dlatego, że są dużo lepsze sposoby wydawania pieniędzy i spędzania wolnego czasu niż w towarzystwie automatów do gry. Bez nich można się po prostu obejść. A jeśli ktoś nie może? To winien podzielić argumenty ministerstwa zawarte np. w odpowiedziach na interpelacje poselskie, że poza względami fiskalnymi (ogromna szara strefa w branży, liczne nieprawidłowości przed i po nowelizacji przepisów) są też i te dotyczące ochrony konsumentów oraz zdrowia społecznego. A zgodnie z nimi dostęp do hazardu powinien być limitowany. Szkoda wprawdzie, że nikt o tym nie pomyślał wcześniej, zanim desant jednorękich bandytów opanował cały kraj, i że jak zwykle uczymy się na błędach. Ale tak czy inaczej zgoda – zasada wolności gospodarczej nie jest bezwzględna i są rzeczy ważniejsze od niej.
Nie będę więc udawał, że wprowadzone w 2009 r. przepisy mi się nie podobają. Stawiają one jednorękich bandytów pod ścianą i dają im wybór – albo są w kasynie, albo w „areszcie” (o ile tylko wpadną w ręce celników). Pytanie tylko – podobnie jak w wielu innych przypadkach – jak regulacje zostały wdrożone? O to idzie walka. A stawką są miliardy złotych. Obie armie posługują się tym samym orężem: zawiadomieniami do prokuratury, paragrafami, wykładnią, opiniami, rozbieżnymi orzeczeniami. Jednak tylko jedna może mieć rację.
Kasyna będą płacić wyższe podatki
Kasyna będą płacić wyższe podatki

Zobacz również
Dla ministerstwa sprawa jest jasna: przepisy obowiązują i nie da się ich podważyć, nawet podnosząc argument, że nie uzyskały zawczasu notyfikacji Komisji Europejskiej. Nie wiadomo tylko, czy jest to – nomen omen – urzędowy optymizm, czy też i my wszyscy możemy być pewni, że po naszej stronie jest nie tylko prawo moralne, ale i prawo po prostu. Jeśli tak, możemy odetchnąć z ulgą. Jeśli nie – to mamy kolejny legislacyjny dramat, a widmo wielomiliardowych odszkodowań dla dowodzących armią jednorękich bandytów stanie się realne. A przecież to my (Skarb Państwa) będziemy musieli się na nie zrzucić, jak nie przymierzając w przypadku rozliczeń z Eureko za spartaczoną prywatyzację PZU. Przewaga moralna, choć ważna, na niewiele nam się wówczas zda.
Trybunał Konstytucyjny wskaże zwycięzcę. Ale dobrze by było – bez względu na werdykt (profiskalny lub nie) – aby przy okazji powiedział wprost, kto w tej pokerowej rozgrywce miał silną rękę, a kto blefował jak Wielki Szu.