Sprzedaż wielu ton złomu gromadzonego latami przez podatnika na prywatnej działce nie jest działalnością gospodarczą – orzekł WSA w Olsztynie.
Sprawa dotyczyła mężczyzny, który przez 7 lat prowadził działalność gospodarczą polegającą na wynajmie sprzętu budowlanego. W jej trakcie oraz jeszcze długo przed założeniem firmy gromadził na własnej działce złom. Był to zużyty sprzęt budowlany, a także zbiorniki ze stali nierdzewnej.
W związku z planowaną przeprowadzką mężczyzna postanowił uprzątnąć działkę. W związku z tym w 2012 r. sprzedał 6 ton złomu za ponad 35 tys. zł, a w 2013 r. – prawie 22 tony za ponad 54 tys. zł.
W zeznaniu rocznym PIT wykazał tylko przychód z emerytury oraz z działalności wykonywanej osobiście. Uważał, że sprzedaż złomu dotyczyła jego majątku osobistego i nie podlegała opodatkowaniu. Złom gromadził bowiem przez ok. 30 lat na własne potrzeby, a prowadzona w tym czasie przez 7 lat działalność gospodarcza, zakończona w 2007 r., nie miała z tym nic wspólnego – argumentował.
Organy podatkowe twierdziły natomiast, że sprzedaż złomu miała charakter zorganizowany, stały i zarobkowy, a więc wyczerpane zostały przesłanki uznania jej za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o PIT. Naczelnik urzędu skarbowego wyliczył więc podatek i nakazał mężczyźnie go zapłacić. Izba skarbowa tę decyzję podtrzymała i spór trafił do sądu.
WSA w Olsztynie uchylił decyzję fiskusa. Uznał, że nie było podstaw do zakwalifikowania wyprzedaży złomu do pozarolniczej działalności gospodarczej. Podatnik gromadził go bowiem okazjonalnie, a sprzedawał etapami. Działalność nie miała więc charakteru zorganizowanego i ciągłego.
Sąd uznał, że podatnik podejmował czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie prywatnym majątkiem. Miały one na celu gospodarowanie tym mieniem oraz zaspokajanie potrzeb rodziny.
Takich działań, podejmowanych z zachowaniem – normalnych w takich przypadkach – reguł gospodarności nie należy z gruntu utożsamiać z działalnością gospodarczą – orzekł sąd.
Przypomniał, że ważniejsze niż formalne zgłoszenie do ewidencji działalności gospodarczej są okoliczności faktyczne, świadczące o tym, że działania podatnika miały charakter zorganizowany i ciągły oraz że były prowadzone w celu zarobkowym we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, a uzyskane w ten sposób przychody nie są zaliczane do innych źródeł przychodów. Potwierdza to orzecznictwo, np. w wyroku NSA z 9 kwietnia 2015 r. (sygn. akt II FSK 773/13) – wskazał WSA.
Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Olsztynie z 27 października 2016 r., sygn. akt I SA/Ol 433/16.