Dla dobrze zarabiającego podatnika może to spowodować przekroczenie drugiego progu podatkowego, czyli 120 tys. zł dochodów rocznych. Wówczas od nadwyżki ponad tę kwotę trzeba będzie zapłacić 32-proc. PIT.

Opodatkowanie świadczeń pracownika pracującego w Norwegii

Chodziło o pracownika budowlanego, który jest polskim rezydentem podatkowym, przez co rozlicza się z PIT w Polsce. Zawarł on umowę z norweskim pracodawcą i dlatego pracuje zmianowo w Norwegii. Mieszka tam wraz z innymi pracownikami w opłaconej przez norweską firmę kwaterze. Tamtejszy pracodawca zwraca mu też koszty przelotów samolotem z Polski oraz koszty podróży samochodem i komunikacją miejską w Norwegii.

Zgodnie z tamtejszymi przepisami pracodawca ma obowiązek zapewnić takie świadczenia. Są tam one nieopodatkowane, a firma może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Kiedy świadczenia pracodawcy są opodatkowane w Polsce?

Polski urząd skarbowy uznał, że mężczyzna uzyskał w ten sposób opodatkowany przychód i powinien zapłacić od niego PIT. Mężczyzna uważał, że to błąd. We wniosku o interpretację przekonywał, że świadczenia, które otrzymuje, są w interesie samego pracodawcy, bo nie musi on szukać pracownika na lokalnym rynku, na dodatek droższego, bo opłacanego według tamtejszych stawek wynagrodzeniowych.

Czyj interes ważniejszy?

Mężczyzna powołał się na wyrok z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł, że opodatkowane mogą być tylko te nieodpłatne świadczenia, które:

- zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał on z nich w pełni dobrowolnie),

- zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

- mają wymierną wartość przypisaną indywidualnemu pracownikowi (świadczenie nie jest dostępne w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Dyrektor KIS stwierdził jednak, że świadczenia zapewniane przez norweskiego pracodawcę będą opodatkowane, ponieważ nie ma on obowiązku zapewniać podwładnemu bezpłatnego zakwaterowania ani zwracać mu kosztów transportu. Gdy pracownik zgadza się na takie świadczenia, to unika poniesienia wydatków z własnej kieszeni, a więc niewątpliwie uzyskuje korzyść majątkową – wyjaśnił organ.

Zerowe odliczenie

Dyrektor KIS przypomniał, że 1 stycznia 2021 r. zmieniła się polsko-norweska umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oba kraje wdrożyły bowiem międzynarodową Konwencję MLI i w rezultacie do umowy dodano art. 22 ust. 1d. Dotyczy on polskich rezydentów uzyskujących w Norwegii dochód, który zgodnie z norweskimi krajowymi jest zwolniony z podatku. W takiej sytuacji Polska powinna zastosować metodę proporcjonalnego odliczenia, co w praktyce oznacza, że polski rezydent zapłaci podatek od norweskich dochodów i odliczy od nich proporcjonalnie podatek zapłacony za granicą. W tym przypadku odliczenie wyniesie zero.

Dwa zwolnienia podatkowe

Pracownik będzie mógł natomiast skorzystać w Polsce z dwóch zwolnień podatkowych – wyjaśnił dyrektor KIS. Pierwsze zapisane w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT zwalnia z opodatkowania „wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł”.

Drugi przepis, tj. art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT dotyczy części przychodów pracowników pracujących czasowo za granicą. Zwolnienie dotyczy równowartości 30 proc. diety przysługującej pracownikom przebywającym w podróży służbowej za granicą.

Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 11 września 2025 r., sygn. 0112-KDIL2-1.4011.574.2025.4.TR