Grunty rolne są uznawane za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej do momentu zakończenia ich rekultywacji – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

Chodziło o grunty rolne i nieużytki objęte do końca 2030 r. koncesją na eksploatację złoża kruszywa naturalnego. Ich właściciel uważał, że nie powinien płacić od nich podatku, bo – jak tłumaczył – działalność wydobywcza na tym terenie została już zakończona.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych grunty tego rodzaju nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, chyba że są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej.

Rekultywacja się nie zakończyła

Burmistrz miasta uznał jednak, że podatek się należy. Z przeprowadzonych oględzin, analizy danych satelitarnych oraz informacji ze starostwa powiatowego wynikało bowiem, że rekultywacja tego terenu jeszcze się nie zakończyła. Teren nadal jest więc zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a co za tym idzie – powinien być opodatkowany zgodnie ze stawką przewidzianą dla nieruchomości wykorzystywanych do takiej działalności – stwierdził burmistrz.

Jego decyzję podtrzymało samorządowe kolegium odwoławcze. Podkreśliło, że dopiero zakończenie rekultywacji mogłoby skutkować zmianą charakteru gruntów. Jednak materiał dowodowy w tej sprawie wskazywał, że do zakończenia rekultywacji nie doszło.

Nadal gospodarcze

Tak samo orzekły sądy obu instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (sygn. akt I SA/Po 877/22) nawiązał do wyroków NSA, z których wynika jednoznacznie, że grunty zajęte przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność górniczą na podstawie posiadanej koncesji, objęte obowiązkiem rekultywacji po ich zdegradowaniu w wyniku prowadzenia na nich działalności górniczej (gospodarczej), są gruntami zajętymi na prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy. NSA uznał również, że grunty rekultywowane po działalności górniczej są gruntami zajętymi na prowadzenie działalności gospodarczej (II FSK 1320/14; II FSK 1238/14, II FSK 1156/14, II FSK 1157/14, II FSK 1315/14, II FSK 1391/14, II FSK 1392/14, II FSK 1387/14, II FSK 3714/14, II FSK 1987/15, II FSK 31/17, II FSK 2383/17, II FSK 484/18).

Nie tylko wyrobiska

Uzasadniając najnowszy wyrok, sędzia Bogusław Woźniak podkreślił, że istotne w kontekście tej sprawy było ustalenie, jaki obszar spornych gruntów jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, ponieważ tylko ta powierzchnia podlega opodatkowaniu na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy.

Sędzia wyjaśnił, że powierzchnia zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej nie może być utożsamiana tylko z obszarem eksploatacji czy powierzchnią samego wyrobiska. Obejmuje ona również powierzchnie przeznaczone m.in. na składowanie warstwy wierzchniej, ciągi komunikacyjne oraz miejsca do przechowywania maszyn.

Z ustaleniami organów wynikało, że w tej sprawie działalność gospodarcza jest prowadzona na terenie całej działki. Dlatego cała jej powierzchnia powinna być opodatkowana według stawki przewidzianej dla nieruchomości wykorzystywanych na prowadzenie działalności gospodarczej – orzekł sąd.

Wyrok NSA z 26 marca 2025 r., sygn. akt III FSK 1515/23