Duchowny płaci zryczałtowany podatek nawet wtedy, gdy nie osiąga żadnego przychodu – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.
Sąd wyjaśnił, że przy tej formie opodatkowania znaczenie ma sama możliwość osiągania przychodów, a nie to, czy rzeczywiście zostaną one osiągnięte.
Chodziło o przełożonego domu zakonnego, któremu fiskus ustalił wysokość zryczałtowanego podatku pobieranego od przychodów osób duchownych. Na skutek decyzji naczelnika Urzędu Skarbowego w Nysie duchowny miał zapłacić za 2014 r. ok. 1600 zł podatku.
Decyzja naczelnika była skutkiem tego, że mężczyzna wybrał tę formę opodatkowania w 2011 r. i z niej nie zrezygnował po objęciu nowej funkcji w Kościele. Fiskus uznał więc, że skoro zakonnik jest osobą duchowną, osiągającą przychody z opłat otrzymywanych w związku z pełnionymi funkcjami o charakterze duszpasterskim, to musi płacić podatek (art. 42 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, Dz.U. z 1998 r. nr 144, poz. 930 ze zm.). W decyzji zastosował stawki właściwe dla osób kierujących jednostką kościelną z samodzielną administracją bez wydzielonej parafii (jaką jest dom zakonny).
Nie wystarczy przekazać darowiznę, by ją odliczyć od przychodu

Zobacz również
Zakonnik to zakwestionował. Poinformował, że nie osiąga żadnych przychodów, bo nie pozwalała mu na to nowo objęta funkcja i złożone śluby ubóstwa.
Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu stwierdził jednak, że dla opodatkowania ryczałtem nie ma znaczenia to, czy przychody są rzeczywiście osiągane. – Liczy się wyłącznie stanowisko (funkcja) duchownego i liczba mieszkańców parafii – wyjaśnił. Dodał, że osoby duchowne kierujące jednostkami mającymi samodzielną administrację, ale bez wydzielonej parafii, są traktowane tak jak wikariusze.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu potwierdził decyzję fiskusa. Orzekł, że przepisy ustawy mają zastosowanie do osób, które wybrały tę formę opodatkowania i choćby potencjalnie mogą uzyskiwać przychody. Dodał, że na taką możliwość uzyskiwania przychodów wskazują dane zawarte w rejestrze sądowym. Wynika z nich, że prowadzony przez podatnika dom zakonny działa przy kościele, w którym są odprawiane msze, pogrzeby i śluby, a za nie pobiera się stosowne opłaty, ofiary i darowizny.
W skardze do NSA zakonnik nie kwestionował tego, że dochody z działalności duszpasterskiej są osiągane. Tłumaczył jednak, że to nie on je uzyskuje (z uwagi na złożone śluby ubóstwa), tylko kościelna osoba prawna. Podkreślał przy tym, że dochody kościoła są zwolnione z PIT (na podstawie art. 55 ust.2 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1169, ze zm).
Argumenty te nie przekonały NSA. Sąd stwierdził, że złożone śluby ubóstwa nie wykluczają osiągania przychodów, a jedynie oznaczają, że po osiągnięciu zostaną one przekazane na rzecz kościelnej osoby prawnej. Powołał się też na inne prawomocne wyroki (sygn. akt II FSK 465/08 oraz I SA/Op 530/13).
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 2260/15. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia