Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że potrącenie wierzytelności nabytej od osoby trzeciej (w tym wypadku od zakładu drobiarskiego) nie może pozbawiać nabywcy (kur rzeźnych) prawa do odliczenia całego podatku naliczonego. – Tym bardziej, że takie rozliczenia są dla rolników opłacalne – zauważył sędzia Adam Bącal. Zaznaczył jednak, że wszystko to nie może prowadzić do nadużycia prawa.
Sprawa dotyczyła firmy, która chciała odliczyć podatek naliczony z faktury dokumentującej nabycie kur na ubój od rolnika ryczałtowego. Problem polegał na tym, że na konto bankowe rolnika nie przelała całej należnej mu kwoty za kury. Pomniejszyła ją bowiem o kwotę należną zakładowi drobiarskiemu, od którego to rolnik nabył pisklaki hodowane na rzeź.
Przepisy o VAT mówią, że w sytuacji, gdy potrącenie wierzytelności następuje na podstawie innych ustaw, uznaje się je za tożsame z zapłatą całej kwoty na rachunek rolnika ryczałtowego. Zapłata całej kwoty na konto bankowe rolnika daje z kolei nabywcy płodów rolnych prawo do odliczenia całego podatku naliczonego (art. 116 ust. 6, ust. 8 i ust. 9a ustawy o VAT).
Spór z fiskusem sprowadzał się do tego, czy potrącenie należności, dokonywane na podstawie art. 498 kodeksu cywilnego, jest potrąceniem wynikającym z innej ustawy.
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że potrącenie wynikało wyłącznie z umowy zawartej między stronami, a nie z ustawy i dlatego w tej części nie daje prawa do odliczenia podatku.
Spółka wygrała w sądach. WSA w Poznaniu i NSA uznały, że potrącenie wzajemnych należności, wynikające z umów opartych na kodeksie cywilnym, daje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zdaniem sądów, formalizm fiskusa w zakresie rozliczeń nie może ograniczać prawa do odliczenia. – Państwo, które przerzuciło mechanizm rekompensaty zwrotu VAT rolnikom ryczałtowym na nabywców płodów rolnych, nie może ustanawiać restrykcyjnych wymogów pozbawiających ich prawa do odliczenia – stwierdził NSA. Wyjaśnił, że skutkowałoby to naruszeniem zasady neutralności i proporcjonalności VAT.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 23 lutego 2016 r., sygn. akt I FSK 1721/14.