Zgodnie z tym przepisem podstawa opodatkowania w imporcie towarów obejmuje również koszty dodatkowe. Są to np. koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia – o ile nie zostały włączone do wartości celnej – ponoszone do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju. Podstawę zwiększa się również o te koszty, które wynikają z transportu do innego miejsca przeznaczenia na terytorium Unii Europejskiej, jeżeli miejsce to jest znane w momencie dokonania importu. Przepis odzwierciedla regulację z art. 86 ust. 1 lit. b dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.
Transport: Fiskus szaleje nad morzem

Zobacz również
Minister podkreślił, że art. 30b ust. 4 ustawy o VAT wskazuje tylko przykładowe koszty dodatkowe, które należy wliczać do podstawy opodatkowania. To oznacza, że należy w niej uwzględnić również inne niewymienione w tym przepisie wydatki, o ile nie zostały ujęte w wartości celnej. Na takie rozumienie przepisu unijnego (art. 86 ust. 1 lit. b dyrektywy), który został odwzorowany w naszej ustawie o VAT, wskazywał również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 czerwca 2011 r. (sygn. akt I FSK 668/10) – przypomniał minister.
W rezultacie, jak zauważył, do podstawy opodatkowania należy wliczyć przede wszystkim te koszty dodatkowe, które są bezpośrednio związane z transportem sprowadzanych towarów, tj. koszty załadunku, przeładunku i wyładunku. W przypadku kosztów portowych/terminalowych należy uwzględnić np. opłaty THC (Terminal Handling Charges).
Interpretacja ogólna ministra finansów z 28 września 2015 r. nr PT2.8101.2015.SJK.20.