Sprawa dotyczyła fińskiej spółki, która produkowała łodzie. Planowała rozpoczęcie działalności w Polsce. W tym celu zamierzała kupować komponenty niezbędne do produkcji, a wszelkie prace z tym związane powierzać tutejszemu kontrahentowi. Gotowe łodzie miały być przechowywane na placu składowym kontrahenta. Spółka zamierzała je sprzedawać w Polsce i za granicą. Podkreślała, że powierzone wykonawcy komponenty i wytworzone z nich gotowe łodzie będą zawsze jej własnością i prawo do dysponowania nimi jak właściciel nie będzie na żadnym etapie przenoszone na inny podmiot.
Spółka uważała, że nie będzie mieć stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Dlatego usługi świadczone na jej rzecz, takie jak transport, usługi tłumaczeń, będą opodatkowane w Finlandii – tam, gdzie znajduje się siedziba jej działalności gospodarczej.
Spółka wskazywała, że zgodnie z linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości UE, ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wtedy, gdy są spełnione łącznie następujące warunki: dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości, prowadzona w nim działalność jest niezależna od głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot, a także zgromadzono niezbędne zaplecze techniczne i ludzkie.
Zgoda właściciela lokalu jest niezbędna do wniesienia prawa najmu jako aportu do spółki
Zgoda właściciela lokalu jest niezbędna do wniesienia prawa najmu jako aportu do spółki

Zobacz również
Spółka była zdania, że nie spełnia tych przesłanek, bo nie zamierza prowadzić w Polsce działalności w sposób permanentny. Wskazywała, że nie będzie mieć na stałe żadnych zasobów, czyli budynków, maszyn, urządzeń ani pracowników. Wszystkie one będą należeć do jej kontrahentów. Nie będzie miała w Polsce nawet własnego placu składowego.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie podzielił jej stanowiska (interpretacja nr IPPP3/443-215/14-4/LK). Mimo braku na terytorium Polski własnego zaplecza technicznego czy personalnego, spółka będzie tu posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności – stwierdził.
WSA w Warszawie przyznał mu rację. Orzekł, że w tym stanie faktycznym spółka będzie prowadziła działalność gospodarczą na terytorium Polski, bo będzie się ona charakteryzować stałością. Sąd uznał, że do stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT nie jest konieczne zaangażowanie własnego zaplecza technicznego i personalnego. Wystarczy korzystanie z zasobów innego podmiotu.
Wyrok jest nieprawomocny.
Podobny wniosek płynie z wyroku TSUE z 16 października 2014 r. (sygn. akt C-605/12), mimo że w tamtej sprawie – polskiej spółki Welmory – trybunał nie przesądził ostatecznie, gdzie jej kontrahent ma stałe miejsce prowadzenia działalności. Wskazał, że powinny to rozstrzygać sądy krajowe.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 15 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3332/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia