Zwolnionym wystarczy jedna ewidencja

Przedsiębiorca prowadzący działalność zwolnioną z podatku zarówno na podstawie zezwolenia strefowego, jak i decyzji o wsparciu nowej inwestycji, może prowadzić wspólną dla nich ewidencję przychodów i kosztów – potwierdził WSA w Łodzi.

Wcześniej podobnie orzekły wojewódzkie sądy administracyjne m.in. w Olsztynie (13 października 2021 r., sygn. akt I SA/Ol 538/21), Krakowie (27 kwietnia 2021 r., I SA/Kr 1147/20) i Rzeszowie (8 października 2020 r., I SA/Rz 340/20). Wszystkie te wyroki są nieprawomocne.

Fiskus nadal natomiast uważa, że przedsiębiorcy strefowi powinni w takich sytuacjach prowadzić odrębne ewidencje. Wymóg ten wywodzi z objaśnień podatkowych ministra finansów z 6 marca 2020 r.

Sądy jednolicie odrzucają takie podejście. Przypominają, że ministerialne objaśnienia nie są źródłem prawa, a żaden przepis ustawy o CIT nie wymaga od przedsiębiorców prowadzenia odrębnych ewidencji.

Nie ma przepisu…

Podobnie było w sprawie, którą rozstrzygnął łódzki WSA. Chodziło o spółkę, której zakład znajduje się na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (SSE). Spółka korzystała z dwóch odrębnych preferencji podatkowych, bo miała zarówno zezwolenie na prowadzenie produkcji w SSE, jak i decyzję o wsparciu nowej inwestycji (art. 17 ust. 1 pkt 34 i 34a ustawy o CIT).

Była przekonana, że może prowadzić jedną, wspólną ewidencję przychodów i kosztów, aby określić wysokość dochodu zwolnionego z opodatkowania. Argumentowała, że nie ma przepisu, który nakładałby na przedsiębiorców strefowych obowiązek wydzielenia przychodów i kosztów działalności prowadzonej na podstawie zezwoleń strefowych i działalności na podstawie decyzji o wsparciu. Tłumaczyła, że skoro taki wymóg nie został sformułowany przez ustawodawcę, to nie można go domniemywać.

Uważała również, że powinna chronologicznie rozliczać limity przyznanej pomocy publicznej, według kolejności przyznanych jej zezwoleń. To oznaczałoby, że w pierwszej kolejności wyczerpałaby limit pomocy publicznej dostępny w ramach zezwolenia na działalność w SSE, a następnie limit wynikający z decyzji o wsparciu.

…ale są objaśnienia

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał inaczej. Przywołał objaśnienia podatkowe ministra finansów z 6 marca 2020 r., w których napisano, że przedsiębiorcy strefowi powinni prowadzić odrębną ewidencję dla działalności prowadzonej na podstawie zezwolenia i odrębną dla działalności na podstawie decyzji o wsparciu nowej inwestycji.

– Jeśli dochody z obu źródeł zwolnionych od podatku miałyby być rozliczane łącznie, to ustawodawca dałby temu podstawy w odpowiednich zapisach ustawy – stwierdził dyrektor KIS.

Dodał, że gdyby uznać za prawidłowe stanowisko spółki, to mogłaby ona kompensować stratę poniesioną w ramach jednej działalności z dochodem osiągniętym z drugiej. Dochodziłoby w ten sposób do nieuzasadnionego zmniejszenia wykorzystania przysługującej jej pomocy publicznej.

Wystarczy jedna ewidencja

WSA w Łodzi zgodził się jednak ze spółką, że żaden przepis nie zakazuje przedsiębiorcom strefowym prowadzenia wspólnej ewidencji przychodów i kosztów z działalności objętej zezwoleniami strefowymi i decyzjami o wsparciu nowej inwestycji. Przypomniał, że taki obowiązek jest tylko wtedy, gdy przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą również poza obszarem SSE. Wówczas działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się na podstawie danych z działalności wyłącznie strefowej. Tak wynika z par. 5 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z 10 stycznia 2018 r. (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 121 ze zm.).

Sąd wytknął też dyrektorowi KIS, że nie powinien on domniemywać obowiązków wyłącznie z objaśnień ministra finansów, bo nie są one źródłem prawa.

Limit po limicie

WSA potwierdził również, że spółka powinna chronologicznie rozliczać limity przyznanej pomocy publicznej, co wynika z art. 12 ust. 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1670 ze zm.) oraz art. 13 ust. 6 i 7 ustawy o wsparciu nowych inwestycji (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 74).

Na poparcie tej wykładni przywołał wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lipca 2016 r. (II FSK 1849/14), z 20 marca 2018 r. (II FSK 696/16) i z 14 września 2018 r. (II FSK 2233/16).

Wyrok jest nieprawomocny.©℗

orzecznictwo