Konwencje o unikaniu podwójnego opodatkowania mogą być skuteczne tylko pod warunkiem, że są stosowane w jednolity sposób w obu umawiających się państwach – orzekł WSA w Warszawie.

Chodziło o spółkę, która zawarła z klientem umowę leasingu operacyjnego na urządzenie produkujące folie plastikowe. Na podstawie faktur wystawianych klientowi spółka wykazała przychód (zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT). Leasingobiorca nie wywiązywał się jednak ze swoich zobowiązań. W związku z tym, na podstawie umowy gwarancyjnej, spółka uzyskała świadczenia od banku greckiego. Przy wypłacie tych świadczeń grecki organ podatkowy nakazał bankowi potrącić podatek u źródła, co było niezgodne z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartą między Polską a Grecją.
Spółka postanowiła odliczyć go od polskiego podatku na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o CIT. W związku z tym wystąpiła do polskiego urzędu skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w CIT. Urząd stwierdził jednak, że wprawdzie grecki organ faktycznie naruszył polsko-grecką umowę, nakazując potrącenie podatku u źródła, jednak spółka powinna dochodzić roszczeń od niego, a nie od polskiego fiskusa. Nie ma bowiem podstaw, aby nasze organy podatkowe odpowiadały za błędy swoich greckich odpowiedników i pozwoliły spółce odliczyć – na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o CIT – daninę uiszczoną za granicą.
Poza tym, abstrahując od niezastosowania się greckiego fiskusa do polsko-greckiej umowy, spółka nie powinna traktować otrzymanych świadczeń gwarancyjnych jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, ponieważ nie mają one charakteru definitywnego – stwierdził urząd skarbowy. Uznał, że nie jest to także przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, ponieważ nie wiąże się on bezpośrednio z działalnością gospodarczą spółki.
Po bezskutecznym odwołaniu do izby skarbowej spółka złożyła skargę do sądu. Argumentowała, że powinna móc odliczyć podatek zapłacony za granicą, ponieważ to polskie państwo jest odpowiedzialne za realizację umów międzynarodowych. Tłumaczyła, że skoro podatek został pobrany w Grecji, a organy podatkowe w Polsce odmawiają prawa do jego odliczenia, to w konsekwencji za złamanie prawa międzynarodowego odpowiedzialność musiałby ponieść podatnik. A tak być nie powinno – argumentowała.
WSA w Warszawie oddalił jednak jej skargę. Orzekł, że skoro przychód w postaci świadczeń gwarancyjnych nie podlega – w świetle umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania – obowiązkowi podatkowemu za granicą, to nie ma podstaw do odliczenia zagranicznej daniny na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o CIT. Konwencje o unikaniu podwójnego opodatkowania mogą być skuteczne tylko wówczas, gdy są interpretowane i stosowane w jednolity sposób w obu umawiających się państwach – uznał sąd. Wyroki są nieprawomocne.
ORZECZNICTWO
Wyroki WSA w Warszawie z 13 kwietnia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1895/14, III SA/Wa 1896/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia