Po raz kolejny NSA orzekł, że ulga na działalność badawczo-rozwojową obejmuje wszystkie należności pracowników zajmujących się projektami B+R, także za okres urlopu i choroby.
To samo Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził 11 października 2022 r. (sygn. akt II FSK 364/20), 1 września 2022 r. (II FSK 3033/19), 11 stycznia 2022 r. (II FSK 1247/21), 4 listopada 2021 r. (II FSK 998/21), 5 lutego 2021 r. (II FSK 1038/19).
Sprawa dotyczyła spółki z branży IT, która dostarcza klientom zaawansowane rozwiązania informatyczne, a ze względu na ich innowacyjny charakter chciałaby skorzystać z ulgi B+R. Spytała fiskusa, czy w kosztach kwalifikowanych dla celów tej ulgi może uwzględnić wynagrodzenia pracowników realizujących projekty B+R.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odpowiedział, że mogą być one kosztem kwalifikowanym, ale nie za czas absencji pracowników, czyli choroby, urlopu czy innych usprawiedliwionych nieobecności.
Nie zgodziły się z tym sądy obu instancji. WSA w Olsztynie (sygn. akt I SA/Ol 692/19) stwierdził, że fiskus nieprawidłowo odczytał art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem za koszty kwalifikowane (odliczane od podstawy opodatkowania) uznaje się należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT oraz składki ZUS. Podlegają one odliczeniu w takiej części, w jakiej czas przeznaczony na realizację działalności B+R pozostaje w ogólnym czasie pracy pracownika.
Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia w naturze. Przepis ten wymienia m.in. wynagrodzenia, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona.
Nie ma więc podstaw – stwierdził WSA – by z ulgi wyłączać przychody pracowników za czas urlopu, choroby lub innej usprawiedliwionej nieobecności, skoro są to należności z tytułu stosunku pracy. Tylko gdy pracownik zajmuje się także innymi zadaniami, należy wyłączyć z kosztów kwalifikowanych wynagrodzenie za działalność, która nie stanowi B+R – orzekł sąd.
Tego samego zdania był sąd kasacyjny. – Użyte w art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT pojęcie należności jest szersze od pojęcia przychodów i nie można obu ze sobą utożsamiać – podkreśliła w uzasadnieniu sędzia Małgorzata Bejgerowska. Wyjaśniła, że przy ustalaniu kosztów kwalifikowanych nie jest istotne, czy dane świadczenie stanowi przychód pracownika w rozumieniu ustawy o PIT, a jedynie to, czy dane świadczenie jest należnością pracownika z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. ©℗
orzecznictwo
Wyrok NSA z 14 grudnia 2022 r, sygn. akt II FSK 1204/20 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
