Nie można jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wynagrodzenia za zamówione utwory. Są to wartości niematerialne i prawne, które podlegają amortyzacji – przypomniał NSA.
Chodziło o spółkę realizującą projekty, których celem było wykreowanie takich dzieł jak filmy, zdjęcia, gry, programy komputerowe i inne utwory, które mogą być przedmiotem prawa autorskiego.
Spółka zlecała ich wykonanie, po czym dochodziło do przeniesienia na nią praw autorskich (udzielenie jej licencji). Spółka wykorzystywała powstałe dzieła dłużej niż rok na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.
Płaciła dostawcom za stworzenie utworów i przeniesienie na nią praw autorskich (udzielenie licencji) „bez wyodrębnienia, jaka część wynagrodzenia dotyczy produkcji, a jaka przeniesienia praw autorskich (udzielenia licencji)”. Uważała, że nie ma obowiązku takiego rozróżnienia, natomiast całość może jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Powołała się przy tym na art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, który mówi o koszcie wytworzenia.
Nie zgodził się z nią dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Stwierdził, że art. 16g ust. 4 nie ma tu w ogóle zastosowania, bo dotyczy wytworzonych środków trwałych, a nie nabytych wartości niematerialnych i prawnych.
Organ zwrócił uwagę na to, że spółka nabywa od dostawców już wytworzone utwory. Spełniają one zatem definicję wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16b ust. 1 ustawy o CIT. Nie mogą być więc one zaliczone do kosztów jednorazowo, tylko w czasie, w formie odpisów amortyzacyjnych – stwierdził.
Wykładnię tę podzieliły sądy obu instancji. WSA w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 2800/18) zgodził się z fiskusem, że spółka nabywała utwory oraz prawa autorskie do nich, a nie je wytwarzała. Zgodził się też z fiskusem, że art. 16g ust. 4 ustawy o CIT odnosi się wyłącznie do środków trwałych, a nie wartości niematerialnych i prawnych. Dlatego za bezzasadne uznał odwołanie się do tego przepisu.
Wyrok ten utrzymał w mocy Naczelny Sąd Administracyjny. Zwrócił uwagę na to, że z wniosku o udzielenie interpretacji wynikało jednoznacznie, że spółka nie wytwarzała utworów, tylko je nabywała. W zamian za nabycie płaciła wynagrodzenie. To, że poszczególne jego części nie zostały wyodrębnione w umowie, nie miało – zdaniem sądu – istotnego znaczenia. Ważne, że dochodziło do nabycia, a nie wytworzenia.
– Organ i sąd pierwszej instancji prawidłowo uznały, że spółka będzie zobowiązana do rozpoznania wartości niematerialnych i prawnych i nie może zaliczyć wynagrodzenia za nie jednorazowo do kosztów uzyskania przychodu – wyjaśniła sędzia Beata Cieloch.
orzecznictwo
Wyrok NSA z 19 maja 2022 r., sygn. akt II FSK 2648/19 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
