Subskrybuj nas na Youtube
Prawo do odliczenia tego rodzaju wydatków przysługuje:
• osobom niewidomym mającym orzeczoną I lub II grupę inwalidztwa,
• osobom z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonym do I grupy inwalidztwa,
• podatnikom utrzymującym członków rodziny, dotkniętych niepełnosprawnością w opisanym wcześniej zakresie, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.
Aby zastosować ulgę, podatnicy nie muszą dokumentować wysokości wydatków poniesionych na opłacenie przewodnika. Ulga nie jest jednak świadczeniem należnym z mocy prawa, lecz przywilejem, z którego można skorzystać, gdy spełnione są określone przez ustawodawcę wymogi. Oznacza to, że obowiązkiem podatników jest uprawdopodobnienie faktu poniesienia tego rodzaju wydatków. Jako dowód w tym przypadku należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem . Jednak, na żądanie organu podatkowego, konieczne jest wskazanie z imienia i nazwiska osób, które pełniły funkcję przewodnika.
Zakres ulgi z tytułu opłacenia przewodnika obejmuje wynagrodzenie osób, które towarzyszą osobom niepełnosprawnym (niewidomym lub z niepełnosprawnością narządu ruchu), w celu udzielenia im pomocy polegającej na wskazaniu drogi lub doprowadzeniu do określonego miejsca.
Odliczenie od dochodu nie dotyczy wydatków, które zostały:
a) sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych,
b) zwrócone w jakiejkolwiek formie,
c) odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.
Podstawa prawna: art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych