Subskrybuj nas na Youtube
Gmina do odliczenia VAT może zastosować klucz powierzchniowy, jeśli jest on adekwatny i pozwala obliczyć proporcje korzystania z budynku na potrzeby działalności gospodarczej i na cele użyteczności publicznej – orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.
Spór z fiskusem dotyczył tego, czy gmina do odliczenia podatku VAT, w związku z wydatkami inwestycyjnymi poniesionymi na rewaloryzację zabytkowego budynku może zastosować klucz powierzchniowy, uwzględniający procentowy udział powierzchni nieruchomości wykorzystywanej w opodatkowanej działalności gospodarczej w stosunku do powierzchni całego budynku.
Gmina planowała wynajmować parter zmodernizowanego budynku, natomiast na poddaszu chciała stworzyć świetlicę, realizując w ten sposób cel użyteczności publicznej.
Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT należny podatek można obniżyć o kwotę VAT naliczoną w związku z nabyciem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. W kolejnych przepisach (art. 86 ust. 2a–2h ustawy o VAT) ustawodawca wyjaśnia, że w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno w ramach działalności gospodarczej, jak i do celów nieopodatkowanych, kwotę VAT podlegającą odliczeniu należy obliczyć poprzez określenie proporcji, w jakiej są one wykorzystywane do celów działalności gospodarczej (tzw. prewspółczynnik). Sposób określenia proporcji powinien odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Zgodnie jednak z art. 86 ust. 22 ustawy o VAT wzór określający prewspółczynnik dla jednostek samorządu terytorialnego, w tym dla gmin, został wskazany w rozporządzeniu ministra finansów z 17 grudnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 2193 z późn. zm.)
Gmina uważała, że do odliczenia VAT może zastosować zaproponowany przez siebie współczynnik powierzchniowy. Wskazywała, że według rozporządzenia przysługiwałoby jej tylko 24 proc. odliczenia podatku, a według klucza powierzchniowego 54,2 proc. Powołała się przy tym na art. 86 ust. 2h ustawy o VAT, wedle którego podatnik może zastosować bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji, jeśli ten ujęty w rozporządzeniu nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć.
Innego zdania był dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Stwierdził, że gmina nie wykazała, iż zaproponowana przez nią metoda powierzchniowa jest bardziej reprezentatywnym sposobem określenia proporcji niż prewspółczynnik. W ocenie organu klucz powierzchniowy oddaje jedynie procentowy udział powierzchni budynku przeznaczonej na wynajem, a nie specyfikę prowadzonej przez gminę działalności (interpretacja indywidualna o sygn. 0114-KDIP4-1.4012. 580.2020.2.DP).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyznał rację gminie. Sąd zwrócił uwagę, że dyrektor KIS nie wziął pod uwagę art. 86 ust. 7b. Przepis ten mówi, że w przypadku nakładów poniesionych na nieruchomość kwotę podatku do odliczenia oblicza się według udziału procentowego, w jakim dany budynek czy grunt wykorzystywany jest do celów działalności gospodarczej. – Przedstawiony przez gminę klucz powierzchniowy jest adekwatny – podkreślił sędzia Piotr Dębkowski.
Wyrok jest nieprawomocny.
orzecznictwo
Wyrok WSA w Warszawie z 24 listopada 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 800/21.www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
