Jeżeli praca zdalna nie będzie miała związku z epidemią COVID-19, to zrefundowanie kosztów zakupu biurka czy krzesła będzie dla pracownika przychodem, który ewentualnie tylko może być objęty zwolnieniem podatkowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o PIT – wyjaśnił dyrektor KIS.
Zgodnie z tym przepisem wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.
Zwolnienie to nie ma zastosowania, gdy w ogóle przychód nie powstaje – wyjaśnił dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej i wskazał tu na przepis dopuszczający pracę zdalną w czasie epidemii. Chodzi o art. 3 ustawy antykryzysowej z 2 marca 2020 r. (Dz.U. poz. 1842 ze zm.), wprowadzony na mocy art. 77 tarczy antykryzysowej z 19 czerwca 2020 r. (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1072 ze zm.). Wynika z niego, że w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie trzech miesięcy po ich odwołaniu pracodawca może – w celu przeciwdziałania COVID-19 – polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Zapewnia przy tym narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz jej obsługę logistyczną. Ten sam przepis przewiduje zarazem możliwość używania przez pracownika, przy wykonywaniu pracy zdalnej, narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę.
Jeżeli zatem praca zdalna zostanie zlecona na podstawie art. 3 ustawy antykryzysowej z 2 marca 2020 r., to zapewnienie przez pracodawcę narzędzi i materiałów w ogóle nie powoduje dla pracownika powstania przychodu podatkowego. I to niezależnie od tego, czy pracodawca zapewni je w formie rzeczowej, czy wypłacając ekwiwalent pieniężny – wyjaśnił dyrektor KIS. Wskazał, że art. 3 ust. 4 ustawy z 2 marca 2020 r. nie mówi, w jakiej formie narzędzia i materiały mają być zapewnione. Możliwy jest zatem ekwiwalent pieniężny – stwierdził dyrektor KIS.
Powtórzył tym samym swoje stanowisko prezentowane już wcześniej w interpretacjach m.in.: z 1 lutego 2021 r. (sygn. 0115-KDIT1.4011.851.2020.1.KK), z 15 grudnia 2020 r. (sygn. 0115-KDIT2.4011.739.2020.1.RS), z 3 grudnia 2020 r. (sygn. 0113- KDIPT2-3.4011.725.2020. 2.KS).
Co innego jednak – wyjaśnił – gdy miną trzy miesiące od odwołania w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii, a praca zdalna będzie kontynuowana. Wtedy z tych samych tytułów pracownik będzie już uzyskiwał przychód podatkowy, a w grę może wchodzić jedynie zwolnienie na art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o PIT. Wymaga ono jednak spełnienia łącznie następujących warunków:
- ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
- kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
- narzędzia, materiały lub sprzęt muszą być własnością pracownika i muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.
Jeśli warunki te zostaną spełnione, to zwolniony z podatku może być ekwiwalent pieniężny odpowiadający poniesionym przez pracowników wydatkom w związku z: wykupem dostępu do internetu, zużytą energią elektryczną, zakupem krzesła, fotela, stołu, biurka, podnóżka biurowego – podsumował dyrektor KIS.
Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 14 lipca 2021 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.421.2021.1.MS
