Sprawa dotyczyła spółdzielni świadczącej usługi na rzecz swoich członków, niezbędne im do wykonywania czynności ubezpieczeniowych. Swoje wynagrodzenie kalkulowała po kosztach, bez marży.
Spółdzielnia spytała izbę skarbową, czy w relacjach między nią a jej usługobiorcami będzie miał zastosowanie art. 11 ustawy o CIT, uprawniający organy podatkowe do szacowania dochodu metodą rozsądnej marży („koszt plus”). Spółdzielnia była przekonana, że w jej sytuacji przepis ten nie ma zastosowania. Gdyby bowiem organ miał szacować jej dochód, to uniemożliwiałoby to jej skorzystanie ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT. Przepis ten zwalnia z podatku usługi na rzecz członków grupy, których działalność jest zwolniona od podatku lub wyłączona z VAT, jeśli są one wykonywane wyłącznie po kosztach.
Spółdzielnia wskazywała, że nie może dojść do sytuacji, w której w jednej ustawie uzależnia się zwolnienie od ustalenia wynagrodzenia na rzecz członków grupy wyłącznie na bazie poniesionych kosztów, a w drugiej – wymaga się ustalenia wynagrodzenia w sposób rynkowy, wraz z marżą. Naruszałoby to spójność systemu prawa – twierdziła spółdzielnia.
Izba skarbowa nie zgodziła się z jej stanowiskiem. Podkreśliła, że zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT przysługuje tylko podmiotom spełniającym warunki w nim zawarte. Nie oznacza to jednak, że ustawodawca nakazuje w transakcjach dokonywanych z członkami spółdzielni bezwzględnie stosować ceny bez marży.
W skardze do WSA spółdzielnia podnosiła, że zwolnienie z VAT jest zgodne z dyrektywą, która wymaga, by spółdzielnia, świadcząc usługi na rzecz swoich członków, przerzucała na nich jedynie koszty, bez marży. Gdyby przyjąć interpretację izby, to podmiot, który chciałby skorzystać ze zwolnienia z VAT, byłby w rzeczywistości penalizowany poprzez opodatkowanie dochodu, którego faktycznie nie uzyskuje. Natomiast nabywcy usługi odliczaliby jedynie faktyczny koszt. Doszłoby więc do podwójnego opodatkowania – twierdziła spółdzielnia.
WSA oddalił jej skargę. Stwierdził, że art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT przewiduje zwolnienie tylko dla podatników spełniających określone warunki. Treść tego artykułu – zdaniem sądu – nie wpływa na możliwość zastosowania przez organy podatkowe art. 11 ustawy o CIT. Wyrok nie jest prawomocny.

ORZECZNICTWO

Wyrok WSA w Warszawie z 17 kwietnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2891/13.