Sprawa dotyczyła polskiego przedsiębiorstwa, które zamierzało wnieść do spółki zarejestrowanej na Cyprze prawa do zarejestrowanego znaku towarowego. Wartość aportu ma zostać określona w wartości rynkowej na dzień jego wniesienia. W zamian polska firma otrzyma udziały w cypryjskiej firmie. Ich wartość nominalna będzie jednak niższa niż wartość rynkowa przekazanego znaku towarowego. Polskie przedsiębiorstwo uznało, że w przypadku takiej transakcji osiągnie przychód równy nominałowi obejmowanych udziałów. Według niego wynika to z brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT (t.j. Dz.U. z 2011 r., nr 74, poz. 397 z późn. zm.).
Minister finansów w interpretacji indywidualnej uznał, że przychód stanowić będzie wartość rynkowa aportu. Należy bowiem wziąć też pod uwagę – wraz ze wskazanym przez przedsiębiorstwo przepisem art. 14 ust. 1–3 ustawy o CIT. Z tych ostatnich wynika, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej, przychód określa organ podatkowy w wysokości tej drugiej. Organ dodał, że ustalenie nominalnej wartości udziału, a w konsekwencji również przychodu, nie może odbywać się na zasadzie dowolności. Powinna ona zasadniczo odpowiadać realnej wartości rynkowej (zbywczej) przedmiotu aportu w momencie jego wnoszenia do spółki.
WSA w Poznaniu uchylił tę interpretację. Orzekł, że jest sprzeczna z brzmieniem art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, który jednoznacznie wskazuje, że przychód podatkowy stanowi wartość nominalna udziałów, określona w umowie spółki. Natomiast użycie przez ustawodawcę pojęcia „wartość nominalna”, wskazuje, że wykluczona jest możliwość ustalania wartości przychodu opartej na jakichkolwiek innych wyznacznikach, np. wartości rynkowej przedmiotu wkładu – podkreślił sąd.
NSA utrzymał to w mocy i oddalił skargę kasacyjną ministra. Orzekł, że wartość nominalna nie może podlegać szacowaniu przez organy podatkowe. Wyrok jest prawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 9 sierpnia 2013 r. (sygn. II FSK 2433/11).