Przedsiębiorcy prowadzący firmę tylko przez część roku nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych przez cały rok, lecz jedynie w miesiącach wykorzystywania środków trwałych. Także ci, którzy zawiesili działalność na pewien określony czas, odmiennie będą rozliczać koszty.
Przepisy ustaw o podatku dochodowym nie przewidują szczególnego sposobu opodatkowania działalności sezonowej.

Cztery formy

Działalność ta jest zatem opodatkowana na zasadach ogólnych, co oznacza, że podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzący taką działalność mają, co do zasady, wybór jednej z czterech form opodatkowania (chyba że rodzaj prowadzonej działalności sezonowej lub okoliczności jej prowadzenia wykluczają jedną z tych form), czyli:
1) na zasadach ogólnych według skali podatkowej,
2) na zasadach ogólnych podatkiem liniowym,
3) w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,
4) w formie karty podatkowej.
W kontekście prowadzenia działalności sezonowej zaletą trzech pierwszych form opodatkowania jest to, że konieczność opłacania podatku (zaliczek na podatek lub ryczałtu) występuje jedynie za miesiące, w których podatnik uzyska dochód (w przypadku zasad ogólnych) lub przychód (w przypadku ryczałtu). Inaczej rzecz się ma w przypadku podatników prowadzących działalność sezonową, którzy wybiorą opodatkowanie w formie karty podatkowej. Podatnicy tacy są obowiązani do opłacania podatku również za miesiące, w których nie uzyskają żadnych przychodów (chyba że zawieszą wykonywanie działalności gospodarczej – zob. art. 34 ust. 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym).

Plusy i minusy

Charakterystyczne dla działalności sezonowej jest to, że z końcem sezonu jej wykonywanie staje się niemożliwe lub możliwość wykonywania tej działalności drastycznie się zmniejsza. Podatnicy, którzy poza sezonową nie prowadzą innej działalności gospodarczej, mogą w związku z tym rozważyć zawieszenie wykonywania działalności (z zastrzeżeniem, że nie dotyczy to podatników zatrudniających pracowników; zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej mogą bowiem tylko przedsiębiorcy niezatrudniający pracowników – zob. art. 14a ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej).
Wadą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej jest to, że w okresie zawieszenia przedsiębiorcy nie mogą wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (zob. art. 14a ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Dopuszczalne jest jedynie wykonywanie czynności określonych w art. 14a ust. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.
Wadą zawieszenia działalności może być dla niektórych przedsiębiorców również to, że przestają oni podlegać ubezpieczeniom społecznym oraz zdrowotnym. Powoduje to, między innymi, że po upływie 30 dni od daty zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorcy (oraz zgłoszeni przez nich członkowie rodziny) nie mogą korzystać ze świadczeń z ubezpieczenia zdrowotnego.

Amortyzacja

Tak jak wszyscy podatnicy, opodatkowani na zasadach ogólnych podatnicy prowadzący działalność sezonową nie mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (zob. art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT). W zamian – tak jak pozostali – przedsiębiorcy sezonowi mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne (zob. art. 22 ust. 8 ustawy o PIT oraz art. 15 ust. 6 ustawy o CIT).
Odpisów amortyzacyjnych od sezonowo używanych środków trwałych oraz wartości niematerialnych dokonuje się w sposób szczególny, gdyż art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (oraz art. 16h ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT) stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w okresie ich wykorzystywania, przy czym wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku.
Z powyższego wynika, że odpisy amortyzacyjne od używanych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:
1) nie mogą być dokonywane przez cały rok, lecz jedynie w miesiącach wykorzystywania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2) ich wysokość ustalana może być na dwa sposoby.
Pierwsza ze wskazanych zasad oznacza, między innymi, że podatnicy wprowadzający do ewidencji używane sezonowo środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne poza sezonem mogą rozpoczynać ich amortyzację dopiero po rozpoczęciu sezonu. Jak czytamy w interpretacji indywidualnej dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 11 czerwca 2012 r. (nr ITPB3/423-173/12/PS): „Jeżeli wprowadzenie środka trwałego do ewidencji nastąpiło w trakcie sezonu, to tak też ujmuje się amortyzację w kosztach, jeżeli natomiast wprowadzenie do ewidencji nastąpiło przed sezonem, to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego miesiąca sezonu”. [przykład 1]
Odnośnie zaś do dwóch metod ustalania wysokości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyjaśnić należy, że wybór pierwszej z nich pozwala na szybszą amortyzację środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych używanych sezonowo (co jest na ogół preferowane przez podatników). Z kolei wybór drugiej z metod pozwala na wydłużenie okresu amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jak czytamy w interpretacji indywidualnej dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 15 kwietnia 2010 r. (nr ILPB1/415-70/10-4/AGr), w świetle art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT „wysokość odpisu miesięcznego może zostać zatem ustalona na dwa sposoby:

Zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej jest korzystnym rozwiązaniem dla przedsiębiorców, którzy poza sezonem nie zamierzają w ogóle wykonywać działalności (w szczególności osiągać bieżących przychodów z tej działalności) i którym nie zależy na podleganiu poza sezonem ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnym. Dla innych przedsiębiorców lepszym rozwiązaniem jest prowadzenie niezawieszonej działalności przez cały rok

przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie (w miesiącach używania składniki majątku ulegają przyspieszonej amortyzacji, a suma odpisów w tych miesiącach jest w tym przypadku równa odpisowi rocznemu) lub
przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez 12 miesięcy w roku (następuje wówczas wydłużenie okresu amortyzowania)”. [przykład 2]



Wydatki

Bezsporne jest, że przedsiębiorcy, którzy nie zdecydowali się na zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej, mogą poza sezonem na zasadach ogólnych zaliczać ponoszone wydatki do kosztów uzyskania przychodów (zob. przykładowo interpretację indywidualną dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 25 maja 2009 r., nr ITPB1/415-186/09/WM) oraz odliczać podatek naliczony z faktur dokumentujących te wydatki (zob. przykładowo interpretację indywidualną dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 18 maja 2011 r., nr ITPP2/443-334/11/AP).
Wątpliwości pojawiają się w przypadku przedsiębiorców, którzy na okres poza sezonem zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej. Wyróżnić należy dwa rodzaje zakupów dokonywanych przez takich przedsiębiorców:
1) zakupy dokonywane w ramach czynności, na których wykonywanie pozwalają przepisy art. 14a ust. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej,
2) pozostałe zakupy.
Powszechnie przyjmuje się dopuszczalność rozliczania na zasadach ogólnych zakupów należących do pierwszej grupy, tj. dopuszczalność odliczania na zasadach ogólnych podatku naliczonego z faktur dokumentujących te zakupy oraz zaliczania na zasadach ogólnych wydatków na takie zakupy do kosztów uzyskania przychodów. Dotyczy to w szczególności zakupów dokonywanych w ramach czynności niezbędnych do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów (np. zakupów usług ochrony lokalu, w którym prowadzona jest działalność sezonowa), zakup usług nabywanych na podstawie umów zawartych przed dniem zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej (np. usług najmu lokalu, w którym prowadzona jest działalność sezonowa) czy zakupów dokonywanych w ramach wykonywania obowiązków nakazanych przepisami prawa (np. usług przeglądu samochodu wykorzystywanego do prowadzenia działalności sezonowej). [przykład 3]

Podatnicy nie mają obowiązku sporządzać raportów dobowych oraz miesięcznych za, odpowiednio, dni oraz miesiące, w których nie zaewidencjonowali żadnej sprzedaży

Wiele problemów stwarza możliwość rozliczania podatkowego pozostałych zakupów. W mojej ocenie możliwość taka istnieje, gdyż nie ma przepisów wykluczających zaliczanie wydatków na takie zakupy do kosztów uzyskania przychodów oraz odliczanie podatku naliczonego od takich zakupów. Przyjmowanie takiego stanowiska jest ryzykowne, gdyż istnieją wyjaśnienia organów podatkowych, w których nie zgadzają się one na rozliczanie podatkowe takich zakupów (zob. przykładowo interpretację indywidualną dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 28 maja 2009 r., nr ITPB1/415-198/09/DP). [przykład 4]

Zakup urządzeń

Urządzenia wykorzystywane w działalności sezonowej używane są na ogół tylko w sezonie (jeden z niewielu wyjątków dotyczy wyciągów, które zimą mogą służyć jako wyciągi narciarskie, a latem jako wyciągi turystyczne). Nie ogranicza to w żaden sposób korzystania z prawa do odliczenia przy ich nabywaniu. W szczególności nie ma przeszkód, aby podatek naliczony przy nabyciu takich maszyn odliczany był w okresach rozliczeniowych poza sezonem (z zastrzeżeniem wskazanych powyżej wątpliwości istniejących w przypadku podatników, którzy na okres poza sezonem zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej).
Podatnicy prowadzący działalność sezonową rozpoczynający ewidencjonowanie sprzedaży za pomocą kas rejestrujących mogą korzystać z ulgi na zakup kas. Przerwa w wykonywaniu działalności sezonowej spowodowana zakończeniem sezonu, jak również zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej nie stanowią przesłanki utraty prawa do tej ulgi
Podobnie ma się rzecz, jeżeli chodzi o zaliczanie wydatków na nabywanie takich urządzeń do kosztów uzyskania przychodów (również z zastrzeżeniem wskazanych w poprzednim punkcie wątpliwości istniejących w przypadku podatników, którzy na okres poza sezonem zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej). Z wyjątkiem przepisów wyłączających możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie środków trwałych (zob. art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT), nie ma przepisów ograniczających możliwość zaliczania takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów, w szczególności nakazujących rozliczać takie koszty w czasie. Koszty takie potrącalne są w dacie ich poniesienia (dotyczy to zarówno podatników rozliczających koszty uzyskania przychodów metodą kasową, jak i podatników rozliczających koszty uzyskania przychodów metodą memoriałową).

Podatek od nieruchomości

Nieruchomości związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz zajęte na prowadzenie takiej działalności opodatkowane są według najwyższych stawek podatku od nieruchomości (zob. art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). Dotyczy to również nieruchomości związanych oraz zajętych na prowadzenie działalności sezonowej.
Co istotne, nie ma przepisów pozwalających na stosowanie obniżonych stawek podatku od nieruchomości ze względu na prowadzenie działalności sezonowej. Jak czytamy w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 28 sierpnia 2008 r. (sygn. akt I SA/Kr 1182/07), „okresowe niewykorzystywanie nieruchomości nie powoduje, że przestają być one związane z prowadzoną przez podmiot gospodarczy działalnością gospodarczą. Z tego też względu opodatkowanie gruntów wykorzystywanych sezonowo do prowadzenia działalności gospodarczej podatkiem od nieruchomości według najwyższych stawek będzie miało miejsce przez cały rok”. Podobne stanowisko zajmują również inne sądy administracyjne, np. WSA w Gdańsku w wyroku z 28 marca 2012 r. (sygn. akt I SA/Gd 60/12). [przykład 5]



Kasy rejestrujące

Podatnicy prowadzący działalność sezonową są na zasadach ogólnych obowiązani ewidencjonować sprzedaż na rzecz osób prywatnych (tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności oraz rolników ryczałtowych) za pomocą kas rejestrujących (zob. art. 111 ust. 1 ustawy o VAT). Również na zasadach ogólnych podatnicy tacy mogą korzystać z wszelkich zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, które określają przepisy rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku ewidencjonowania.
Zważywszy, że podatnicy prowadzący działalność sezonową dość często na okres poza sezonem zawieszają wykonywanie działalności, wskazać trzeba, iż wznowienie wykonywania działalności nie pozwala na korzystanie ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania przewidzianego dla podatników rozpoczynających w danym roku sprzedaż na rzecz osób prywatnych (zwolnienie takie przewiduje par. 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku ewidencjonowania). Potwierdził to dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 25 kwietnia 2013 r. (nr ITPP1/443-89/13/AJ) wyjaśniając, że „w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, podejmując – po okresie zawieszenia – działalność gospodarczą w kolejnym sezonie (w kolejnym roku) w niezmienionej formie prawnej (jako osoba fizyczna), dokonuje Pan tego jako podatnik kontynuujący działalność gospodarczą, a nie jako podmiot rozpoczynający wykonywanie działalności gospodarczej”. [przykład 6]
W niektórych przypadkach jest to korzystne dla podatników, gdyż limit zwolnienia na podstawie par. 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku ewidencjonowania ustala się proporcjonalnie do okresu wykonywania czynności w ciągu roku, zaś limit zwolnienia, o którym mowa w par. 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, najczęściej wynosi pełne 20 000 zł. Dlatego też w cytowanej powyżej interpretacji indywidualnej z 25 kwietnia 2013 r. dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy (nr ITPP1/443-89/13/AJ) wyjaśnił, że „w związku ze wznowieniem w 2013 roku prowadzenia działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku rozpoczęcia ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej w Pana przypadku (...) będą miały zastosowanie regulacje wynikające z pierwszej części zdania powołanego przepisu par. 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, określające limit obrotu uprawniający do korzystania ze zwolnienia z przedmiotowego obowiązku w wysokości 20 000 zł. Tym samym, za prawidłowe uznano wynikające ze złożonego wniosku Pana stanowisko, iż dla ustalenia prawa do skorzystania w 2013 roku ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji za pomocą kasy rejestrującej przysługuje mu cała kwota limitu 20 000 zł, która nie ulega zmniejszeniu w proporcji do okresu wykonywania działalności gospodarczej w miesiącach czerwiec – wrzesień 2012 r.”. [przykład 7]
Rozpoczynający ewidencjonowanie sprzedaży za pomocą kas rejestrujących podatnicy prowadzący działalność sezonową mogą przy tym korzystać z ulgi na zakup kas. W tym kontekście należy wspomnieć, że przerwa w wykonywaniu działalności sezonowej spowodowana zakończeniem sezonu, jak również zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej nie stanowią przesłanki utraty prawa do tej ulgi (zob. przykładowo interpretację indywidualną dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 grudnia 2008 r., nr IPPP2/443-1445/08-2/AZ). Zdarzenia takie nie stanowią również zakończenia pracy w trybie fiskalnym, a więc nie towarzyszy im konieczność dopełnienia obowiązków określonych w par. 15 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.
Wskazać również należy, że przyjmuje się, iż podatnicy nie mają obowiązku sporządzać raportów dobowych oraz miesięcznych za, odpowiednio, dni oraz miesiące, w których nie zaewidencjonowano żadnej sprzedaży. Aktualna na gruncie obecnych przepisów pozostaje interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 21 listopada 2011 r. (nr IPTPP2/443-492/11-2/BM), w której czytamy, że „raporty fiskalne dobowe są sporządzane po zakończeniu sprzedaży w danym dniu i dokumentują obrót z tego tytułu oraz wskazują kwoty podatku należnego za daną dobę. Brak sprzedaży oznacza, że obrót i kwota podatku mają wartość zerową. Dane o sumarycznym obrocie zostaną wykazane w raporcie fiskalnym miesięcznym. Wobec powyższego nie ma potrzeby ani prawnego obowiązku sporządzania raportów dobowych w dniach, w których nie zaewidencjonowano żadnej sprzedaży na kasie rejestrującej. Natomiast zobowiązanie sporządzenia raportów fiskalnych za okres miesięczny powstaje po zakończeniu sprzedaży w ostatnim dniu miesiąca, nie później jednak niż przed rozpoczęciem sprzedaży w następnym miesiącu. Zatem jeżeli w okresie miesięcznym nie wystąpi sprzedaż podlegająca obowiązkowi ewidencjonowania, to nie wystąpi obowiązek sporządzenia raportu fiskalnego miesięcznego”. Oczywiście dotyczy to również podatników prowadzących działalność sezonową. A zatem podatnicy tacy nie mają obowiązku sporządzać raportów dobowych i miesięcznych poza sezonem (chyba że poza sezonem wystąpi u nich sprzedaż, wobec której wystąpił obowiązek zaewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej).
Nie ma przepisów pozwalających na stosowanie obniżonych stawek podatku od nieruchomości ze względu na prowadzenie działalności sezonowej
Korzyści z dłuższej przerwy
Najważniejsze zalety zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej to:
1) wyłączenie obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz składania deklaracji VAT (z zastrzeżeniem wyjątków określonych w art. 99 ust. 7b ustawy o VAT),
2) wyłączenie obowiązku płacenia podatku przez prowadzące działalność sezonową osoby fizyczne opodatkowane w formie karty podatkowej,
3) łatwość zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej (wystarczy wniosek o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej),
4) brak większości konsekwencji typowych dla likwidacji działalności gospodarczej (np. brak obowiązku sporządzania spisów z natury, brak obowiązku opodatkowywania podatkiem VAT towarów objętych takim spisem),
5) możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów niektórych wydatków oraz odliczania VAT od niektórych zakupów.





PRZYKŁAD 1
Tylko w wakacje
Podatnik prowadzi w sezonie wakacyjnym sklep nad morzem. W lutym 2013 roku kupił karuzelę dziecięcą, która będzie stała przed sklepem. Karuzelę podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych w miesiącu zakupu. Nie mógł jednak rozpocząć jej amortyzacji od marca 2013 roku, lecz dopiero od czerwca 2013 roku, kiedy to rozpoczął używanie karuzeli w prowadzonej sezonowo działalności.
PRZYKŁAD 2
Szybciej lub wolniej
Podatnik kupił kiosk w nadmorskiej miejscowości. Przez cztery miesiące roku (od początku czerwca do końca września) sprzedaje w nim różnego rodzaju artykuły plażowe. Cena nabycia kiosku wyniosła 35 000 zł. Liniowa stawka amortyzacyjna dla kiosków wynosi 10 proc. (zob. art. 22i ust. 1 w zw. z poz. 08 załącznika nr 1 do ustawy o PIT oraz art. 16i ust. 1 w zw. z poz. 08 załącznika nr 1 do ustawy o CIT), co daje 3500 zł rocznego odpisu amortyzacyjnego. Podatnik w tej sytuacji może (według swojego wyboru):
1) zaliczać do kosztów uzyskania przychodów czerwca, lipca, sierpnia oraz września każdego roku odpisy amortyzacyjne w wysokości 875 zł (3500 zł : 4 miesiące, tj. liczbę miesięcy w sezonie), lub
2) zaliczać do kosztów uzyskania przychodów czerwca, lipca, sierpnia oraz września każdego roku odpisy amortyzacyjne w wysokości 291,67 zł (3500 zł : 12 miesięcy).


PRZYKŁAD 3
Wydatki na letnią dyskotekę
Podatnik w sezonie letnim prowadzi dyskotekę nad morzem i w tym celu wynajmuje lokal. Poza sezonem zawiesza wykonywanie działalności, lecz mimo to ponosi, między innymi, koszty wynajmu oraz ochrony lokalu, w którym prowadzona jest dyskoteka. Wydatki te podatnik może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów oraz może odliczać podatek naliczony z faktur dokumentujących te wydatki.
PRZYKŁAD 4
Wydatki na prenumeratę
Przedsiębiorca w sezonie zimowym prowadzi szkołę nauki jazdy na nartach. Poza sezonem zawiesza tę działalność. W czerwcu 2013 roku (a więc w okresie zawieszenia) podatnik zaprenumerował czasopismo narciarskie i otrzymał fakturę za prenumeratę. W mojej ocenie może on rozliczyć tę fakturę (tj. zaliczyć na jej podstawie wydatek na prenumeratę do kosztów uzyskania przychodów oraz odliczyć VAT), lecz dokonanie tego w świetle stanowiska reprezentowanego przez organy podatkowe jest ryzykowne.
PRZYKŁAD 5
Wykorzystanie stoku narciarskiego
Podatnik posiada prywatny stok narciarski, tj. grunt, na którym znajduje się wyciąg narciarski oraz budynek techniczny. Stok wykorzystywany jest do prowadzonej działalności gospodarczej tylko zimą (od grudnia–stycznia do marca–kwietnia). Mimo to dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości grunt oraz znajdujący się na nim wyciąg narciarski i budynek uważa się za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez cały rok. A zatem stawki podatku od nieruchomości ich dotyczące nie ulegają zmniejszeniu ze względu na fakt, że stok narciarski używany jest przez podatnika do prowadzenia działalności tylko przez część roku.
PRZYKŁAD 6
Kiedy zwolnienia nie ma...
Podatnik prowadzący działalność sezonową w miesiącach letnich osiągnął w 2012 roku obrót ze sprzedaży na rzecz osób prywatnych w kwocie 26 000 zł. Po zakończeniu sezonu 2012 roku zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej, a przed rozpoczęciem sezonu 2013 roku wznowił tę działalność. Podatnik ten nie może skorzystać ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w par. 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku ewidencjonowania (ani z żadnego innego), i obowiązany jest w sezonie 2013 roku ewidencjonować sprzedaż na rzecz osób prywatnych za pomocą kasy rejestrującej.
PRZYKŁAD 7
...a kiedy przysługuje
Podatniczka prowadząca od kilku lat działalność sezonową (przez cztery miesiące w roku) osiągnęła w 2012 roku obrót ze sprzedaży na rzecz osób prywatnych w kwocie 18 000 zł. W latach poprzednich podatniczka nie przekroczyła obowiązującego wówczas limitu 40 000 zł. W tej sytuacji podatniczka nie musi posiadać kasy rejestrującej, gdyż jest podmiotowo zwolniona z obowiązku ewidencjonowania na podstawie par. 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku ewidencjonowania.
Podstawa prawna
Art. 22 ust. 8, art. 22h ust. 1 pkt 3 oraz art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). Art. 34 ust. 3 ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. nr 144, poz. 930 z późn. zm.). Art. 15 ust. 6, art. 16h ust. 1 pkt 3 oraz art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.). Art. 14a ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). Art. 5 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 z późn. zm.). Art. 86 ust. 1 oraz art. 111 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Par. 14 i 15 rozporządzenia ministra finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. poz. 363). Par. 2–4 rozporządzenia ministra finansów z 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. poz. 1382).

Tomasz Krywan, doradca podatkowy