Firmy, które przestają funkcjonować np. w związku z końcem okresowego popytu na ich usługi, nie muszą dalej płacić zaliczek podatkowych ani składać deklaracji VAT. Muszą jednak pamiętać o kilku formalnościach.

Czy sezonową firmę trzeba wyrejestrować

Podatnik postanowił, że od połowy października nie będzie dalej zajmował się dowożeniem turystów do szlaków górskich. Nie podjął jeszcze decyzji, czy chce prowadzić taką firmę w przyszłym roku. Czy musi wyrejestrować działalność, którą zaczął prowadzić w maju tego roku?
Przedsiębiorca nie ma obowiązku definitywnego zakończenia działalności sezonowej w tym roku. Może jedynie ją zawiesić. To korzystne rozwiązanie dla czytelnika, który zamierza od połowy miesiąca zaprzestać świadczenia usług przewozu w ramach firmy, którą zarejestrował w pierwszej połowie roku i który nie wie jeszcze, czy będzie kontynuował tę działalność w 2014 r. Przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej określają, że takie zawieszenie jest możliwe na okres od 30 dni do 24 miesięcy. Aby to zrobić, trzeba dokonać odpowiednich zmian we wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG). Przedsiębiorca może też oczywiście wyrejestrować swoją działalność z tej ewidencji, składając odpowiedni wniosek w urzędzie gminy czy miasta, gdzie się rejestrował. Formalności związanych ze zmianą danych w CEIDG może dokonać on-line.
Podstawa prawna
Art. 14a ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 672 z późn. zm.).

Czy trzeba płacić podatek od towarów i usług

Czytelnik jest czynnym podatnikiem VAT. Prowadzi firmę remontową. Czy zawieszając działalność na okres zimowy, będzie musiał w tym czasie składać deklaracje VAT?
Co do zasady podatnicy będący czynnymi podatnikami VAT mają obowiązek składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu. W tych też terminach mają obowiązek płacić VAT. W okresie zawieszenia działalności przedsiębiorcy nie muszą jednak tego robić. Od tej reguły są pewne wyjątki. Otóż zwolnienie z obowiązku składania deklaracji VAT nie wchodzi w grę w odniesieniu do tych okresów rozliczeniowych, których zawieszenie wykonywania działalności nie obejmowało w całości. W trakcie zawieszenia trzeba też składać zeznania za te okresy rozliczeniowe, za które podatnik musi dokonać korekty podatku.
Istotne jest również to, że jeśli w okresie zawieszenia firmy sezonowej podatnik opłaca faktury np. za najem lokalu, to aby móc skorzystać z prawa do odliczenia VAT, musi wykazać podatek naliczony z faktury za czynsz w deklaracji rozliczeniowej. W takim przypadku nie ma przeszkód, aby przedsiębiorca złożył deklarację VAT-7 w urzędzie skarbowym w trakcie zawieszenia.
Podstawa prawna
Art. 15 ust.1 , art. 99 ust. 7a i 7b ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

Czy w czasie zawieszenia trzeba płacić zaliczki

Czytelnik chciałby zawiesić prowadzenie sezonowej działalności, którą zajmuje się od czerwca. Czy w okresie zawieszania będzie musiał płacić zaliczki na PIT?
Skutki zawieszenia działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy jest to działalność całoroczna, czy sezonowa, są uregulowane w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych, o zryczałtowanym podatku dochodowym oraz o podatku od towarów i usług. Jeśli chodzi o PIT, to w okresie zawieszenia podatnik nie ma obowiązku wpłacać na konto urzędu skarbowego comiesięcznych zaliczek w okresie objętym zawieszeniem. Dotyczy to zarówno osób rozliczających się według skali podatkowej (18 proc. i 32 proc.), jak i tych, którzy wybrali opodatkowanie według liniowej 19-proc. stawki.
W przypadku jednak podatników, którzy prowadzą działalność w formie spółek, tj. są wspólnikami spółki jawnej, partnerskiej, komandytowej, komandytowo-akcyjnej, zaprzestanie wpłacania zaliczek na podatek jest możliwe, ale pod warunkiem że przedsiębiorca zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego nie później niż przed upływem 7 dni od dnia złożenia wniosku o wpis informacji do CEIDG o zawieszeniu wykonywania działalności.
Podatku w okresie zawieszenia nie muszą wpłacać podatnicy, którzy rozliczają się z urzędem skarbowym na zasadach ryczałtowych (podatek od przychodów ewidencjonowanych lub karta podatkowa).
Podstawa prawna
Art. 44 ust. 10–13 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).
Art. 21 ust. 1d–1j ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów pobieranych przez osoby fizyczne (Dz.U. nr 144, poz. 930 z późn. zm.).

Czy można odliczyć firmowe koszty

Podatnik, który zawiesił prowadzenie wypożyczalni kajaków, zastanawia się, czy będzie mógł odliczać dalej koszty utrzymywania lokalu, w którym przechowuje sprzęt. Umowa najmu kończy mu się z końcem roku. Nową planuje zawrzeć w maju przyszłego roku. Czy czynsz płacony za ostatnie miesiące roku będzie mógł odliczyć w zeznaniu podatkowym?
Przechowanie sprzętu niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej stanowi działanie mające na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. W związku z tym wydatki na opłacenie czynszu za najem lokalu czy inne koszty związane np. z leasingiem sprzętu stanowią koszt podatkowy. Ta zasada ma zastosowanie również w sytuacji, gdy przedsiębiorca zawiesił prowadzenie działalności. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 16 lutego 2012 r. (nr IPPB1/415-1082/11-4/EC) stwierdził, że opłaty czynszu poniesione w okresie zawieszenia działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, skoro zobowiązanie do ich poniesienia powstało przed zawieszeniem działalności gospodarczej. Wydatki te należy uznać za pośrednio związane z działalnością gospodarczą i mające związek z zachowaniem źródła przychodów.
W kwestii kosztów uzyskania przychodów podatnicy prowadzący sezonową działalność, którzy ją zawieszają, powinni również zwrócić uwagę na to, że w okresie zawieszenia nie mogą amortyzować środków trwałych, czyli np. w naszym przykładzie kajaków. Taki sprzęt nie podlega amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono działalność. Amortyzację można kontynuować po wznowieniu działalności po okresie zawieszania.
Podstawa prawna
Art. 22c pkt 5 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Czy trzeba korygować odpisy

Czytelnik w maju rozpoczął działalność polegającą na sprzątaniu osiedlowych basenów. We wrześniu zaprzestał prowadzenia firmy, ale jej nie wyrejestrował ani nie zawiesił. W pierwszej połowie roku rozpoczął amortyzację odkurzacza basenowego w taki sposób, że za każdy miesiąc od czerwca do końca września odliczał 1/12 rocznej kwoty odpisów, czyli tak jakby używał sprzętu przez cały rok. Odkurzacz kosztował 10 tys. zł. Czy w związku z tym, że z końcem września zaprzestał działalności, powinien skorygować odpisy amortyzacyjne?
W przypadku prowadzenia sezonowej firmy kwotę odpisów amortyzacyjnych od używanych w działalności środków trwałych można ustalać na dwa sposoby. Pierwszy polega na podzieleniu rocznej kwoty odpisów przez liczbę miesięcy w sezonie. Drugi – na podzieleniu jej przez 12 miesięcy. Czytelnik wybrał to drugie rozwiązanie. Jeśli więc sprzęt do czyszczenia basenu podatnik kupił za 10 tys. zł, to przy powyższym sposobie amortyzacji i jej stawce na poziomie 10 proc. roczna kwota odpisów wyniesie 1000 zł (10000 x 10 proc.). Każdego miesiąca od czerwca do końca września przedsiębiorca mógł wpisać w koszty odpis amortyzacyjny w wysokości 83,33 zł (1000 zł /12 miesięcy). Za cały sezon (4 miesiące) odliczył 333,32 (83,33 zł x 4). Czytelnik nie może jednak po zaprzestaniu działalności sezonowej zmienić sposobu amortyzacji. Od października, gdy nie będzie wykonywał usług, po prostu nie będzie dokonywał odpisów – aż do momentu ponownego wykorzystania sprzętu do czyszczenia basenu w przyszłym sezonie. W przyszłości będzie kontynuował amortyzację i wtedy będzie miał do wyboru dwa sposoby amortyzacji.
Podstawa prawna
Art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Czy jest podatek dochodowy przy sprzedaży

Przedsiębiorca definitywnie zakończył działalność sezonową. Nie zamierza jej kontynuować ani prowadzić jakiegokolwiek innego biznesu. Chciałby jednak sprzedać sprzęt, który używał w firmie. Czy będzie musiał zapłacić od tego podatek?
W przypadku likwidacji firmy podatnik powinien sporządzić na dzień zakończenia działalności wykaz składników majątku, obejmujący aktywa, m.in. środki trwałe, których używał. Pojęcie aktywów oraz środków trwałych definiuje ustawa o rachunkowości.
Wykaz powinien zawierać co najmniej następujące dane: liczbę porządkową, określenie (nazwę) składnika majątku, datę jego nabycia, kwotę wydatków poniesionych na nabycie składnika oraz kwotę wydatków poniesionych na nabycie i zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów, wartość początkową, metodę amortyzacji, sumę odpisów amortyzacyjnych.
Jeśli podatnik zdecyduje się sprzedać środki trwałe, których używał w firmie, będzie musiał rozliczyć się z urzędem skarbowym. Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 17 ustawy o PIT przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie. Podatek trzeba będzie jednak zapłacić tylko wtedy, gdy sprzedaż składników nastąpi przed upływem 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu likwidacji działalności. Jeśli więc czytelnik, który zakończył działalność we wrześniu, sprzeda któryś ze środków trwałych przed końcem października 2019 r., to podatek będzie musiał zapłacić. Przychód ze sprzedaży składników majątku po likwidacji firmy można pomniejszyć o wydatki, jakie przedsiębiorca poniósł na ich nabycie (i których nie zaliczył uprzednio do kosztów uzyskania przychodów).
Podstawa prawna
Art. 14 ust. 2 pkt 17, art. 24 ust. 3a, 3b ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).
Art. 3 ust. 1 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).