Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w kilku krajach Unii Europejskiej. Ma w nich magazyny, w których prowadzi sprzedaż. Kupuje też towary i usługi. Wszystkie transakcje rozlicza w lokalnych walutach. Nie ma jednak w tych krajach zakładów w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że wszystkie osiągane przez nią dochody są opodatkowane w Polsce.
Sprzedając towary w innych krajach, spółka posługuje się numerem identyfikacji podatkowej nadanym przez miejscowy organ podatkowy. Wystawia faktury VAT i składa deklaracje, wykazując kwotę zobowiązania podatkowego w lokalnej walucie, ale podatek musi rozliczyć w Polsce. Na kwotach VAT powstają więc różnice kursowe. Jeśli są dodatnie, spółka osiąga korzyść, jeśli ujemne – ponosi stratę. Różnice kursowe ustala na podstawie art. 15a ustawy o CIT (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.).
Firma uznała, że może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów ujemne różnice kursowe, które powstają na kwotach VAT. Organy podatkowe i sądy są jednak innego zdania.