Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, musi być opłacony przez podatnika. Jego poniesienie przez inny podmiot nie daje prawa do potrącenia. Tak wynika z orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, który przyznał rację ministrowi finansów.
Przedsiębiorstwo podpisało z bankiem umowę kredytową. Jednocześnie została zawarta umowa gwarancyjna z podmiotem, który zobowiązał się do spłaty zadłużenia w razie takiej potrzeby. Przedsiębiorstwo po kilku latach ogłosiło upadłość. W trakcie postępowania upadłościowego gwarant spłacił jego zadłużenie względem banku zgodnie z harmonogramem. Upadła spółka wystąpiła o interpretację, pytając ministra finansów, czy zapłatę odsetek przez gwaranta można uznać za zapłatę dokonaną przez nią samą i czy może zaliczyć odsetki do swoich kosztów uzyskania przychodów. Minister finansów stwierdził, że nie ma takiej możliwości, ponieważ zapłata przez gwaranta nie jest zapłatą dokonaną przez spółkę.
Przedsiębiorstwo złożyło skargę do sądu. Uznało, że ma prawo do ujęcia odsetek w kosztach podatkowych, ponieważ ustawa o CIT (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.) nie uzależnia możliwości zakwalifikowania wydatków na spłatę kredytu do kosztów od tego, jaki podmiot tego dokonuje. Według niej istotne jest to, że zadłużenie zostało uregulowane.
WSA w Gliwicach oddalił skargę spółki. Podkreślił, że każdy wydatek, aby mógł być zaliczony do kosztów, musi być poniesiony przez podatnika. Tej fundamentalnej reguły nie zmieniają zasady wynikające z prawa cywilnego odnoszące się do relacji między kredytodawcą, kredytobiorcą a gwarantem.
NSA również nie podzielił argumentów spółki. Stwierdził, że przedsiębiorstwo mogłoby zaliczyć spłatę długu do kosztów wtedy, gdyby zwróciło gwarantowi poniesione przez niego wydatki.
Wyrok jest prawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 28 marca 2013 r. (sygn. akt II FSK 1592/11).