Jak wynika z interpretacji ministra finansów (nr PT8/033/203/688/WCX/12/PT-694), podatnik może wystawiać faktury w dowolnym języku obcym, gdy dokonuje sprzedaży na rzecz podmiotu zagranicznego. Co więcej, może w ten sposób dokumentować także transakcje z polskimi spółkami (podmiotami gospodarczymi), jeśli jest im to potrzebne, bo np. mają centralę za granicą. Obowiązek sporządzenia faktury w języku polskim sprzedawca ma tylko wtedy, gdy wystawia ją dla polskiego konsumenta lub jednostki prawa publicznego, np. urzędu.
Faktury wystawiane w języku obcym muszą mieć jednak pewne polskie akcenty. Podatnicy mają obowiązek umieścić na nich polski napis „faktura” albo „faktura korygująca” (ewentualnie „korekta”). W polskiej walucie (złotych) trzeba też wykazać kwotę podatku, nawet jeśli kwota transakcji wyrażona jest np. w euro.
Takie obowiązki nakłada rozporządzenie ministra finansów w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. nr 68, poz. 360). Rozporządzenie od 1 stycznia 2013 r. się zmieni – np. z formalnego punktu widzenia nazwa „faktura” czy „faktura VAT” nie musi się pojawiać na dokumencie. Wyjąwszy to jednak, zmian w wystawianiu faktur w języku obcym nie przewiduje się.
– Nie wolno zapominać, że przedsiębiorca dokumentujący transakcje w języku obcym jest zobowiązany do przetłumaczenia faktur. Zgodnie z art. 287 par. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) kontrolowany musi przedstawić na żądanie tłumaczenie na polski sporządzonej w języku obcym dokumentacji dotyczącej spraw, które są przedmiotem kontroli podatkowej. Obowiązek ten dotyczy również faktur VAT – wyjaśnia Mateusz Machalski, konsultant w kancelarii Domański Zakrzewski Palinka.
Wydając interpretację, minister finansów zmienił oficjalne stanowisko organów podatkowych wyrażone np. w interpretacji indywidualnej dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2008 r. (nr IBPP1/443-1141/08/PK). Zabraniała ona wystawiania faktur w językach obcych – zarówno oryginałów, jak i kopii. Gdy zagraniczni kontrahenci potrzebowali faktury w języku obcym (np. dla organów podatkowych w swoim kraju), jedynym wyjściem było wystawienie dokumentu dwujęzycznego. – Obowiązek wystawienia faktury w dwóch językach nie znajdował uzasadnienia w przepisach rozporządzenia w sprawie faktur czy też ustawy o języku polskim. Był to przykład daleko idącej nadinterpretacji organu, który w nieuzasadniony sposób nakładał na podatników dodatkowe wymogi – uważa Mateusz Machalski.
Interpretacja ministra finansów z 5 września 2012 r. sygn. PT8/033/203/688/WCX/12/PT-694