Otrzymanie zaliczki w związku z usługami turystycznymi w ramach procedury „VAT marża” nie powoduje powstania obowiązku podatkowego.
Przepisy ustawy o VAT przewidują szczególne zasady powstawania obowiązku podatkowego oraz dokumentowania sprzedaży usług turystycznych. W tym zakresie obowiązuje specjalna procedura VAT marża, o której mowa w art. 119 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.). W jej ramach podstawą opodatkowania sprzedaży usługi turystycznej złożonej z usług nabywanych od podwykonawców (transport, wyżywienie, hotele) jest marża.
– Podstawę opodatkowania sprzedaży usługi turystycznej w części, w jakiej złożona jest z usług wykonywanych przez samego podatnika, ustala się na zasadach ogólnych – mówi Michał Spychalski, doradca podatkowy w MDDP.
Odnośnie do usług nabywanych od podwykonawców, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później jednak niż 15 dnia od dnia wykonania usługi. Michał Spychalski przypomina, że obowiązek podatkowy nie powstaje z otrzymaniem zaliczki na poczet usługi turystycznej, gdyż marżę można ustalić dopiero przy sprzedaży całości usługi.
Nie zwalnia to jednak podatników z obowiązku wystawienia faktury zaliczkowej, dokumentującej otrzymane płatności. Odnośnie do części usługi turystycznej świadczonej przez samego podatnika obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych.
Faktura powinna zawierać ogólną i całościową wartość należności za wykonaną usługę, którą ma zapłacić nabywca, bez wyszczególniania wartości netto, wartości marży, stawki VAT oraz wartości VAT. Na fakturze nie należy rozdzielać kwot należności odpowiadających usługom nabytym od podwykonawców oraz usługom własnym.
Aby określić prawidłowe kwoty VAT należnego, zarówno obliczanego od wartości marży, jak i ustalanego na zasadach ogólnych, podatnicy mają obowiązek prowadzić odrębną ewidencję.
W szczególności powinna ona wskazywać, jaka część należności za usługę turystyczną przypada na usługi nabyte od podwykonawców, a jaka na usługi własne. Przepisy nie wskazują, jaką metodą należy dokonać podziału należności. Nasz rozmówca wskazuje na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE z 6 października 2005 r. (sprawa C-291/03 MyTravel plc). W opinii trybunału podatnicy zobowiązani są do wyodrębnienia części ceny imprezy turystycznej przypadającej na usługi własne na podstawie ich wartości rynkowej, o ile wartość ta może zostać określona.