Nie jest możliwe dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od przedmiotów, które obiektywnie, na podstawie obowiązujących przepisów, nie stanowią własności podatnika, chociażby strony umowy, np. o współpracy, postanowiły, że odpisów nie dokonuje właściciel, ale korzystający. W wyroku z 21 czerwca 2006 r. (sygn. akt II FSK 921/05) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że podatnicy nie mogą skutecznie się powoływać na uzgodnienia umowne określające dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w sposób odmienny od zasad określonych w przepisach. Jedną z koniecznych przesłanek dokonywania amortyzacji na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o CIT jest więc to, by składniki te były własnością osoby dokonującej amortyzacji. Skoro skarżąca nie była właścicielem tych składników do momentu zapłaty całości ceny, gdyż dopiero z chwilą zapłaty ceny ze względu na art. 589 kodeksu cywilnego kupujący staje się właścicielem rzeczy, to nie miał do niej zastosowania art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.
Nie jest także możliwe dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od przedmiotów, którymi włada się jak właściciel, chociaż obiektywnie, na podstawie obowiązujących przepisów, nie stanowią własności podatnika. W wyroku NSA z 4 stycznia 2008 r. (sygn. akt II FSK 1488/06) sąd potwierdził, że jeżeli nie dopełniono czynności koniecznych do przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu, a tym samym prawa własności hali produkcyjnej, bez znaczenia pozostaje w tej sytuacji to, że spółka władała halą jak właściciel i wykorzystywała ją do prowadzenia działalności gospodarczej. W świetle przepisów obowiązujących w badanym okresie brak prawa własności po stronie spółki wykluczał możliwość dokonywania przez nią odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości.