W ostatnich tygodniach w Dzienniku Ustaw opublikowano dwie kolejne umowy zawarte przez Polskę o unikaniu podwójnego opodatkowania dochodu. Jedną z tych umów jest – pierwsza w historii wzajemnych relacji – umowa podatkowa podpisana w Dausze 18 listopada 2008 r. z rządem państwa Katar. Jakie regulacje zawiera ta umowa?
Umowa ta jest w swej treści zasadniczo oparta na aktualnej wersji Modelowej Konwencji OECD (MK OECD), aczkolwiek z pewnymi modyfikacjami, m.in. okres trwania budowy, prac budowlanych, montażowych i instalacyjnych albo czynności z nimi związanych powoduje powstanie tzw. zakładu już po upływie sześciu miesięcy, zamiast typowego dla MK OECD okresu 12 miesięcy.
Maksymalna wysokość podatku, który może być pobrany u źródła od wypłacanych dywidend, wynosi jednolicie 5 proc., zamiast typowej dla MK OECD dwoistej struktury przewidującej maksymalny podatek w wysokości 5 lub 15 proc. – w zależności od statusu prawnego podmiotu otrzymującego dywidendy i poziomu jego udziału w kapitale spółki wypłacającej dywidendy. Maksymalna wysokość podatku, który może być pobrany od wypłacanych odsetek, wynosi również 5 proc., zamiast typowej dla MK OECD maksymalnej wysokości 10 proc. Ponadto umowa przewiduje zwolnienie od opodatkowania u źródła niektórych kategorii odsetek, m.in. od pożyczek otrzymywanych przez rząd lub udzielanych przez banki. Podobnie maksymalna wysokość podatku, który może być pobrany od wypłacanych należności licencyjnych, wynosi również 5 proc., zamiast typowego dla MK OECD zwolnienia tej kategorii dochodu od opodatkowania u źródła. Jako metodę unikania podwójnego opodatkowania przyjęto tzw. zaliczenie zwykłe, znane też jako zaliczenie proporcjonalne, a w przypadku dochodu zwolnionego od opodatkowania – przyjęto metodę wyłączenia z progresją. Umowa weszła w życie 29 grudnia 2009 r.