Polska spółka, która reguluje zobowiązania wobec zagranicznych kontrahentów na kwotę powyżej 15 tys. zł poprzez wewnętrzny rachunek korporacyjny, nie traci prawa do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu – potwierdził dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.
Chodzi o art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Nie pozwala on zaliczać do kosztów uzyskania przychodu wydatku w tej części, w jakiej płatność została opłacona na rachunek nieznajdujący się w wykazie prowadzonym przez szefa Krajowej Administracji Skarbowej (biała lista podatników VAT).
O ten przepis spytała spółka będąca członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej. Dla spółek z tej grupy został utworzony wew nętrzny bank (In-House Bank), z którego ona także korzysta. Wskutek tego wszystkie rozliczenia międzygrupowe oraz niektóre rozliczenia z kontrahentami zewnętrznymi są dokonywane z pominięciem banków zewnętrznych.
Spółka uważała, że ten sposób płatności nie pozbawia jej prawa do zaliczenia wydatku do podatkowych kosztów, nawet gdy zapłata dotyczy transakcji na kwotę powyżej 15 tys. zł
Argumentowała, że art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT wyłącza z podatkowych kosztów wyłącznie te wydatki podatnika, które zostały opłacone przelewem bankowym na rachunek bankowy nieujęty w wykazie szefa KAS. Nie wyklucza natomiast z kosztów inne formy płatności, np. uregulowanie zobowiązania czekiem gotówkowym, czekiem rozrachunkowym, akredytywą, wekslem własnym, a także poprzez potrącenie (kompensatę) bądź datio in solutum (tj. świadczenie w miejsce wykonania).
Tym samym należy uznać, że regulowanie zobowiązań handlowych jest pojęciem szerszym niż zapłata na rachunek bankowy – wskazała spółka. Uważała, że jedną z takich prawnie dopuszczalnych form jest także regulowanie zobowiązań za pośrednictwem konta wewnętrznego banku (IHB). Dyrektor KIS przyznał jej rację i odstąpił od uzasadnienia swojego stanowiska.
Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 23 października 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.247.2020.1.JG.