Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Problem dotyczy właściwej wykładni art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT. Zwalnia ona z podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe z wyłączeniem ich przechowywania bądź zarządzania nimi. Odpowiednikiem naszego przepisu jest art. 135 ust. 1 lit. f unijnej dyrektywy VAT.
„Dla wysokości opodatkowania VAT usług przechowywania instrumentów finansowych nie ma znaczenia, czy usługi przechowywania dotyczą instrumentów finansowych występujących w formie materialnej, czy zdematerializowanej. Zarówno prawodawca unijny, jak i krajowy nie wprowadza w tym zakresie rozróżnienia” – wyjaśnił minister w interpretacji ogólnej.
ZOBACZ TEŻ: Ryczałt ewidencjonowany
Na potwierdzenie przywołał wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 października 2017 r. (sygn. akt I FSK 1911/15) oraz z 20 kwietnia 2016 r. sygn. akt I FSK 2027/14). Sąd orzekł w nich, że podatnicy przechowujący zdematerializowane instrumenty finansowe nie mogą odwoływać się do art. 835–845 kodeksu cywilnego, z których wynika, że umowa przechowania dotyczy co do zasady wyłącznie rzeczy materialnych.
W świetle tych przepisów należałoby więc uznać, że przechowanie zdematerializowanych instrumentów finansowych jest zwolnione z VAT. Jednak ani NSA, ani minister nie zgadzają się z taką wykładnią.
„Przechowanie zdematerializowanych instrumentów finansowych nie zmienia sytuacji prawnej i finansowej stron, a jest raczej zwykłą czynnością administracyjną” – stwierdził minister.
Dlatego wyjaśnił, że jest 23 proc. VAT od usług przechowywania:
- materialnych instrumentów finansowych (np. depozyt instrumentów finansowych w skarbcu, sejfie skrzynce depozytowej),
- instrumentów finansowych zdematerializowanych (prowadzenie w tym zakresie rejestrów lub ewidencji, dokonywanie zapisów na kontach depozytowych lub ewidencyjnych, przechowywanie na rachunkach papierowych wartościowych).
Interpretacjaogólna ministra finansów z 20 stycznia 2020 r., sygn. PT6.8101.4.2019
