Odroczenie nowych zasad poboru podatku u źródła stosuje się również do firm, które mają przesunięty rok podatkowy – poinformowało Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na pytanie DGP.
Chodzi o nowe zasady rozliczania podatku od niektórych należności wypłacanych zagranicznym kontrahentom (m.in. odsetek, należności licencyjnych, dywidend czy płatności za usługi niematerialne). Wprowadziła je nowelizacja z 23 października 2018 r. przepisów PIT, CIT, ordynacji podatkowej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.).
Zasadnicza nowość polega na wprowadzeniu – w miejsce stosowanego dotychczas zwolnienia – obowiązku poboru podatku przez płatnika już w momencie wypłaty należności. Potem płatnik może ubiegać się o zwrot zapłaconej daniny. Zmiana ta dotyczy sytuacji, w której podatnik od tego samego płatnika w jednym roku otrzyma ponad 2 mln zł.
Ostatniego dnia 2018 r. minister finansów przesunął termin wdrożenia nowych obowiązków do 1 lipca br. i częściowo do 1 stycznia 2020 r. (rozporządzenia z 31 grudnia 2018 r. Dz.U. z 2018 r., poz. 2545).
W kłopocie znalazły się jednak spółki, których rok podatkowy nie pokrywa się z kalendarzowym. – To z powodu kolizji w przepisach przejściowych – tłumaczy Michał Rodak, doradca podatkowy z firmy Grant Thornton, wskazując na art. 43 i 44 ustawy nowelizującej.
Zgodnie z pierwszym z tych przepisów podatnicy CIT, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy i rozpoczął się przed 1 stycznia 2019 r., a zakończy się po 31 grudnia 2018 r., stosują dotychczasowe przepisy do końca przyjętego przez siebie roku podatkowego.
– Nie ma w nim informacji, że chodzi o podatnika CIT, który jednocześnie pełni funkcję płatnika – zauważa ekspert.
Z kolei drugi z przepisów mówi, że nowe obowiązki w zakresie podatku u źródła stosuje się do wypłat (świadczeń), pieniędzy, wartości pieniężnych oraz należności, dokonywanych, stawianych do dyspozycji lub wypłacanych po 31 grudnia 2018 r.
– Gdyby do płatników z przesuniętym rokiem podatkowym miał zastosowanie ten drugi przepis, to można byłoby się zastanawiać, czy w tej sytuacji można zastosować przesunięcie wynikające z rozporządzenia – uważa Michał Rodak.
Potwierdziło to Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na pytanie DGP. Wyjaśniło, że do płatników ma zastosowanie art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy nowelizującej. To oznacza, że płatnicy, których rok podatkowy jest przesunięty, mają obowiązek pobierania podatku u źródła zgodnie z nowymi zasadami od 1 stycznia 2019 r. Zarazem jednak – jak podkreśla MF – w tym przypadku ma zastosowanie rozporządzenie, które przesuwa terminy stosowania nowych obowiązków.
Ministerstwo podkreśla, że odroczenie nie dotyczy wszystkich zmienianych przepisów (patrz ramce).
Niezależnie od tego resort pracuje obecnie nad urzędowymi objaśnieniami w zakresie nowych przepisów o podatku u źródła.
Fragment odpowiedzi Ministerstwa Finansów na pytanie DGP
Przepis art. 43 ustawy z 23 października 2018 r. (Dz.U. poz. 2193 ze zm.) dotyczy wyłącznie podatników CIT o innym roku podatkowym niż rok kalendarzowy. Przepis ten nie dotyczy więc sytuacji płatnika podatku u źródła. (…)
Płatnicy, którzy posiadają przesunięty rok podatkowy, mają obowiązek pobierania podatku u źródła zgodnie z nowymi zasadami od 1 stycznia 2019 r., mając jednocześnie na uwadze przepisy wydanego rozporządzenia ministra finansów w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. Rozporządzenie to pozwala (czasowo bądź bezterminowo) na niepobranie podatku u źródła w stosunku do określonych płatności lub kategorii podmiotów.
Należy jednak zaznaczyć, że na mocy tego rozporządzenia nie zostało wyłączone stosowanie wszystkich zmienionych przepisów w podatku u źródła, w tym w szczególności przepisów zobowiązujących płatników do dokonywania weryfikacji – z zachowaniem należytej staranności – warunków stosowania preferencji podatkowych (np. obniżonej stawki podatku z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania).
