Chodziło o spółkę działającą zarówno w Polsce, jak i za granicą, w tym na Słowacji, gdzie tamtejszy oddział montował, naprawiał i konserwował instalacje elektryczne. Spółka chciała, aby kolejne inwestycje realizowali tam polscy zleceniobiorcy. Wynagrodzenie miał im wypłacać słowacki oddział, z tym że z polskiego rachunku bankowego. On też zaliczałby je do swoich kosztów podatkowych.
Delegowanie pracowników: Fiskus chce zwracać nadpłaty PIT pracownikom, a sąd kasacyjny – płatnikom
Delegowanie pracowników: Fiskus chce zwracać nadpłaty PIT pracownikom, a sąd kasacyjny – płatnikom

Zobacz również
Spółka uważała, że nie musi potrącać od tych wynagrodzeń zaliczek na PIT, bo powinny być one opodatkowane na Słowacji. Podkreślała, że tamtejszy oddział będzie je wypłacał z własnych środków i nie ma znaczenia, że będzie je przekazywał z polskiego rachunku bankowego.
Argumentowała, że wynika to z art. 15 polsko-słowackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zgodnie z którym wynagrodzenie za pracę najemną jest opodatkowane w tym kraju, w którym jest ona wykonywana.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził jednak, że wynagrodzenie zleceniobiorcy nie jest tym samym co pensja z pracy najemnej. To dochód z wykonywania wolnego zawodu w rozumieniu art. 14 polsko-słowackiej umowy – wyjaśnił. Z przepisu tego wynika, że podatek powinien trafić do polskiego fiskusa. Spółka powinna więc potrącać zaliczki na PIT – stwierdził dyrektor KIS.
Tak samo orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie. Wyjaśnił, że w polsko-słowackiej umowie nie ma definicji pracy najemnej, więc należy ją definiować zgodnie z polskimi regulacjami. A z nich wynika, że dochody z pracy najemnej to pensja otrzymywana albo na podstawie stosunku pracy, albo stosunku służbowego, natomiast nie na podstawie umów-zleceń.
Jak uniknąć podwójnego opodatkowania?
Jak uniknąć podwójnego opodatkowania?

Zobacz również
Poza tym, nawet jeżeliby uznać stanowisko spółki za prawidłowe odnośnie do zastosowania przepisu art. 15 umowy, to i tak przychody zleceniobiorców byłyby opodatkowane w Polsce – stwierdził WSA. Po pierwsze – wyjaśnił – z tego względu, że jak wynika z art. 15 ust. 2 lit a, ma tutaj znaczenie okres lub okresy przebywania tych osób na terenie Słowacji podczas dwunastomiesięcznych okresów. Po drugie, nie jest spełniony warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. c. Jak bowiem wskazała sama spółka, wynagrodzenie jest wypłacane z rachunku bankowego spółki w Polsce. A to oznacza, że nie można uznać, że wynagrodzenie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę na Słowacji – orzekł WSA.
Wyrok nie jest prawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Rzeszowie z 21 września 2017 r., sygn. akt I SA/Rz 563/17.