Przedsiębiorca, który myślał, że udzielił pożyczek, będzie musiał zapłacić ponad 650 tys. zł podatku dochodowego – wynika z wyroku NSA.
Sprawa dotyczyła mężczyzny, który zainwestował sporo pieniędzy w prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo. Następnie postanowił wnieść je aportem do spółki z o.o., obejmując w zamian jej udziały. W skład wnoszonego przedsiębiorstwa wchodziły liczne aktywa (nieruchomości, maszyny, środki transportu), jednym ze zobowiązań miał być natomiast dług wobec dotychczasowego właściciela. Po aporcie przekształcono go w 31 pożyczek, które spółka z o.o. miała spłacić byłemu przedsiębiorcy. W 2008 r. zwróciła ponad 250 tys. zł, a w 2009 r. przeszło 1 mln 800 tys. zł.
Urzędnicy zakwestionowali jednak koszty spółki z tytułu spłaty pożyczek. Potwierdziły to także sądy, który orzekły, że przedsiębiorca i jego firma były jednym podmiotem i nie istniało między nimi zobowiązanie, które mogłoby się przekształcić w pożyczki (wyrok o sygn. akt II FSK 1619/11).
Urzędnicy tylko na to czekali. Po wygranej w sądzie stwierdzili, że skoro pieniądze nie były zwrotem pożyczek, to były przedsiębiorca powinien zapłacić od nich PIT. Danina wyniosła za lata 2008 – 2009 ponad 650 tys. zł.
Mężczyzna bronił się, twierdząc, że skoro – jak orzekły sądy – długu nie było, to świadczenie było nienależne, a przychód nie był definitywny. Zadeklarował nawet, że od razu zwróci pieniądze spółce.
Przegrał jednak w WSA w Rzeszowie. Sąd uznał, że mężczyzna powinien zapłacić podatek bez względu na to, czy w przyszłości odda spółce pieniądze. Powołał się na wyrok NSA, z którego wynika, że zwrot świadczenia w danym roku podatkowym nie wpływa na opodatkowanie przychodu uzyskanego w innym roku (sygn. akt II FSK 1438/04). Wyjaśnił też, że na nic zdają się tłumaczenia podatnika o nienależnym przychodzie, bo ustawa o PIT nie dzieli przychodów na należne i nienależne. Nakazuje płacić podatek od wszelkich dochodów, z wyjątkiem tych, które są zwolnione.
Tego samego zdania był Naczelny Sąd Administracyjny. Orzekł, że PIT jest rozliczany w ujęciu rocznym i podatnik musi uregulować go za ubiegłe lata, bez względu na to, co zrobi w przyszłości.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 14 października 2016 r., sygn. akt II FSK 2453/14.
