Orzeczenie: Wydatki na remonty komponentowe są kosztem uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, niezależnie od sposobu rozliczenia księgowego oraz daty wprowadzenia odpowiedniego dokumentu do systemu finansowego – orzekł WSA w Gliwicach.

Sprawa dotyczyła spółki wytwarzającej energię, wchodzącej w skład podatkowej grupy kapitałowej (PGK). Posiada ona liczne środki trwałe służące wytwarzaniu energii, które – ze względu na ich szybkie zużywanie się – wymagają stałych remontów.
Spółka stosuje Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (MSR) i zgodnie z nimi, w ramach remontowanych środków trwałych, wyodrębniła znaczące części składowe, komponenty. W świetle ustawy o CIT remonty komponentowe nie stanowią ulepszeń i nie zwiększają wartości początkowej środków trwałych. Natomiast dla celów bilansowych spółka amortyzuje wydatki na remonty i rozpoznaje koszt księgowy w chwili dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
W związku z tym powstało pytanie, w którym momencie spółka powinna uznawać wydatki związane z remontami komponentowymi za koszty uzyskania przychodu.
Spółka była zdania, że są one kosztem podatkowym w dacie, na którą zostały ujęte w księgach na podstawie otrzymanej faktury lub innego dowodu księgowego. Uważała, że nie ma znaczenia moment zaksięgowania wydatków dla celów rachunkowych, czyli w tym wypadku – moment dokonania odpisów amortyzacyjnych, ani moment fizycznego wprowadzenia danych do systemu księgowego.
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie zgodził się z tym stanowiskiem. Uznał, że dzień poniesienia kosztu należy utożsamiać z dniem, na który koszt zostaje ujęty w księgach rachunkowych. Skoro zatem podatnik dla celów bilansowych rozlicza w czasie wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodu, to tak samo powinien je traktować dla celów podatkowych. Skoro więc spółka rozlicza remonty komponentowe poprzez odpisy amortyzacyjne, tak samo powinna to robić dla celów podatkowych.
Spółka nie zgodziła się z tą interpretacją i zaskarżyła ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Sąd uznał jej skargę za zasadną. W uzasadnieniu stwierdził, że przychyla się do poglądów sądownictwa administracyjnego, które wskazują na odmienność regulacji księgowych w zakresie kreowania obowiązku podatkowego. W związku z tym stanowisko izby było błędne.
Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Gliwicach z 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Gl 116/14, I SA/Gl 117/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia