Spółka nie musi w zgłoszeniu identyfikacyjnym czy aktualizacyjnym podawać adresów wszystkich miejsc, w których prowadzi biznes – orzekł WSA w Poznaniu.
Chodziło o przedsiębiorstwo prowadzące działalność oświatową w innym mieście niż to, w którym znajduje się jego siedziba, oraz realizujące w różnych miejscowościach projekty trwające około 24 miesięcy.
Ani placówka oświatowa, ani organizowane na miejscu biura odpowiadające za zarządzanie danym projektem nie są wyodrębnione organizacyjnie i nie mają prawa zawierania umów, wystawiania faktur czy zatrudniania pracowników. Spółka we wniosku o interpretację podatkową zapytała, czy zgodnie z art. 9 ustawy z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (dalej: ustawa o NIP; t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1314) ma obowiązek aktualizowania danych adresowych dotyczących lokalizacji innych niż siedziba spółki, czyli m.in. adresów biur projektowych czy miejsc organizacji szkoleń.
Zdaniem firmy, z ustawy o NIP nie wynika, żeby spółka z o.o. musiała aktualizować dane inne niż wymienione w art. 5 ust. 3 (pełna i skrócona nazwa, forma organizacyjnoprawna, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, nazwa organu rejestrowego lub ewidencyjnego i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych).
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 12 grudnia 2013 r. (nr ILPP1/443-835/13-4/AW) nie zgodził się z tym. Uznał, że za miejsce prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać każde, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w jej ramach, przykładowo filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także punkty. Organ powołał się na rozporządzenie ministra finansów z 27 listopada 2011 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz.U. z 2012 r. poz. 1369). Zgodnie z nim w formularzu NIP-2 wskazano, że „w zgłoszeniu identyfikacyjnym należy podać adresy wszystkich miejsc wykonywania działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym – stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów należy wypełnić formularz NIP-C lub sporządzić listę adresów tych miejsc z zaznaczeniem powodu zgłoszenia każdego adresu. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe należy podać z możliwą dokładnością”. Dlatego zdaniem organu spółka powinna uwzględnić w aktualizacji NIP-2 wszystkie lokalizacje, w których prowadzi działalność.
Sprawa trafiła do WSA w Poznaniu. Sąd ocenił, że zawarty w rozporządzeniu wymóg podawania wszystkich lokalizacji, w których prowadzona jest działalność, nie ma prawnego uzasadnienia. Z art. 5 ust. 3 ustawy o NIP wynika, że w zgłoszeniu identyfikacyjnym osoby, która nie jest osobą fizyczną, należy podać tylko adresy siedziby i miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej. Nie ma mowy o obowiązku podania adresów lokalizacji, w których podatnik prowadzi działalność. Tym samym minister finansów w rozporządzeniu przekroczył upoważnienie zawarte w art. 5 ust. 5 ustawy o NIP. Sąd podkreślił, że źródłem obowiązków, które mogą być nakładane na podatników, może być wyłącznie ustawa. A ponadto podatnik nie może ponosić konsekwencji wadliwej interpretacji ustawy przez organ podatkowy. WSA powołał się również na wyrok NSA z 5 października 2010 r. (sygn. akt II FSK 891/09) w podobnej sprawie, gdzie wskazano, że doszło do naruszenia art. 92 ust. 1 konstytucji, bowiem rozporządzenie wydane na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy o NIP wykroczyło poza zakres delegacji ustawowej.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Poznaniu z 17 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 218/14, nieprawomocny.