Prowadzenie przez spółdzielnię mieszkaniową działalności gospodarczej nie oznacza, że w takiej sytuacji wszystkie pomieszczenia należące do niej mają być opodatkowane wyższą stawką podatku od nieruchomości. O stawce za biura czy warsztaty decyduje faktyczne wykorzystanie danej nieruchomości. Tak wynika z orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Sprawa dotyczyła interpretacji podatkowej. Spółdzielnia spytała prezydenta miasta o opodatkowanie podatkiem od nieruchomości lokali przeznaczanych wyłącznie na jej potrzeby własne, takich jak: biura, pomieszczenia archiwum czy gospodarcze. Według pełnomocników spółdzielni lokale tego typu powinny być opodatkowane stawką przewidzianą dla budynków pozostałych, a nie stawką dla budynków i ich części związanych z działalnością gospodarczą, ponieważ pomieszczenia te nie służą bezpośrednio prowadzeniu takiej działalności.
Prezydent nie zgodził się z tym. Stwierdził, że spółdzielnia powinna płacić podatek według stawek odnoszących się do obiektów zajętych na prowadzenie biznesu, ponieważ jest osobą prawną i spełnia wszystkie kryteria uznania jej za przedsiębiorcę.
Spółdzielnia zaskarżyła interpretację indywidualną. Wskazała, że skoro niektóre lokale nie służą jej bezpośrednio do prowadzenia działalności gospodarczej i nie czerpnie ona z nich żadnych dochodów, to powinny być opodatkowane według stawki przewidzianej dla pozostałych budynków.
WSA w Gliwicach nie zgodził się z tą argumentacją i utrzymał w mocy stanowisko prezydenta. Orzekł, że spółdzielnia jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą. To zaś oznacza, że wszelkie lokale niemieszkalne będące w jej posiadaniu podlegają opodatkowaniu według stawki przewidzianej dla budynków związanych z działalnością gospodarczą.
NSA uchylił ten wyrok oraz interpretację prezydenta miasta. Orzekł, że o zastosowaniu stawki właściwej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje ich faktyczne zajęcie na tę działalność.
Wyrok jest prawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 18 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2767/11). www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia