Dzięki tegorocznym zmianom przedsiębiorcy, którzy spełniają definicję małego podatnika bądź rozpoczynają działalność gospodarczą , mogą w tym samym roku zaliczyć do kosztów podatkowych zarówno jednorazowy odpis do wysokości 50 tys. euro, jak do 100 tys. zł
Pozostaje tylko wątpliwość, czy faktycznie taki był zamysł ustawodawcy i czy organy podatkowe zaakceptują taki pogląd.
Chodzi o nowelizację z 7 lipca 2017 r. ustaw o PIT i CIT (Dz.U. poz. 1448). Weszła ona w życie 12 sierpnia br. i ma zastosowanie do środków trwałych nabytych od 1 stycznia 2017 r. oraz do dokonanych od tego dnia wpłat (zaliczek) na poczet nabycia tych środków.
Nowelizacja wprowadziła możliwość jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych do wysokości 100 tys. zł rocznie. Prawo to przysługuje przy zakupie nowych środków trwałych, zaliczonych do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, przy czym wartość początkowa pojedynczego środka trwałego musi wynosić co najmniej 10 tys. zł. Podatnik może też kupić więcej niż jeden środek trwały, ważne, aby w danym roku wydał na ich nabycie co najmniej 10 tys. zł, a wartość początkowa każdego z nich wyniosła co najmniej 3,5 tys. zł.
Niezależnie od tego pozostawiono dotychczasowe uregulowania, które pozwalają zaliczyć jednorazowo do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne do kwoty 50 tys. euro rocznie (w 2017 r. jest to 215 tys. zł).
Jednocześnie w nowelizacji z 7 lipca 2017 r. zapisano, że jeżeli w związku z nabyciem środka trwałego podatnik ma prawo skorzystać z jednorazowego odpisu zarówno na podstawie dotychczasowych przepisów, jak też nowo wprowadzonych uregulowań, to ma dowolność w wyborze podstawy prawnej dla zaliczenia takiego odpisu do kosztów podatkowych (art. 16k ust. 20 ustawy o CIT, jak też art. 22k ust. 20 ustawy o PIT). W uzasadnieniu projektu lipcowej nowelizacji wskazano, że podatnik będzie mógł dokonać jednorazowego odpisu wyłącznie na podstawie jednego z tych rozwiązań.
Zastrzeżenie to dotyczy nabycia jednego środka trwałego. Nie ma natomiast wymogu, aby podatnik, który kupi w danym roku kilka środków trwałych, mógł skorzystać tylko z jednego ze wspomnianych rozwiązań. Wniosek z tego taki, że jeżeli przedsiębiorca, mający status małego podatnika lub rozpoczynający działalność gospodarczą, nabędzie w danym roku podatkowym różne środki trwałe, to może jednorazowo zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne zarówno do 50 tys. euro, jak i do 100 tys. zł.
Małym podatnikiem jest ten, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (z należnym VAT) nie przekroczyła w poprzednim roku 1,2 euro
Przykład
Podatnik (osoba fizyczna) ma status małego podatnika. W marcu 2017 r. kupił środek trwały za 300 tys. zł (wartość początkowa). Na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o PIT zaliczył jednorazowo do kosztów podatkowych odpis amortyzacyjny w maksymalnej kwocie 215 tys. zł (limit. 50 tys. euro).
W sierpniu 2017 r. kupił kolejny środek trwały o wartości początkowej 150 tys. zł. W związku z tym w miesiącu przyjęcia go do używania podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych kolejny, jednorazowy odpis amortyzacyjny w wysokości 100 tys. zł. Tym razem na podstawie art. 22k ust. 14 ustawy o PIT.