Fiskus nie zmienia zdania: przedsiębiorca musi zwrócić do urzędu skarbowego odliczony podatek, nawet gdy mimo wpłaconej zaliczki nie doczekał się dostawy ani oddania pieniędzy przez nierzetelnego kontrahenta.

Potwierdza to najnowsza interpretacja dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.
Podobny pogląd fiskus zaprezentował już wcześniej – w interpretacji z 16 czerwca 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.211.2020.1.KSI). Pisaliśmy o tym w artykule „Niezrealizowana inwestycja to problem podatnika, a nie budżetu” (DGP nr 121/2020).
Tym razem z wnioskiem o interpretację wystąpiła podatniczka, która zamierzała kupić apartament od dewelopera. Po zakupie zamierzała wynajmować lokal na krótkie terminy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wpłaciła deweloperowi zaliczkę, odliczyła VAT i czekała, aż budowa się zakończy. Inwestycja nie dochodziła jednak do skutku.
Kobieta odstąpiła więc od umowy przedwstępnej, ale nie doczekała się zwrotu wpłaconej zaliczki. Obawiała się, że nigdy nie uda się jej odzyskać pieniędzy od dewelopera. Uznała więc, że w tej sytuacji nie ma obowiązku korekty i zwrotu VAT odliczonego po wpłacie zaliczki. Podkreślała, że inwestycja nie została zrealizowana nie z jej winy, tylko z winy dewelopera.
Dyrektor KIS stwierdził jednak, że korekta i zwrot odliczonego już podatku są konieczne. Na potwierdzenie przywołał wyrok TSUE z 13 marca 2014 r. (sygn. C-107/13). W świetle tego wyroku – wyjaśnił – organ podatkowy może żądać korekty VAT, gdy dostawa nie została wykonana, niezależnie od tego, czy podatnik otrzymał zwrot wpłaconej zaliczki i czy została na tę okoliczność wystawiona faktura korygująca.
Według ekspertów, których opinię zacytowaliśmy przy opisie wcześniejszej interpretacji (z 16 czerwca 2020 r.), wyrok TSUE, na który powołuje się fiskus, nie ma zastosowania w tego typu sprawach. Doradcy podkreślają, że dotyczył on wpłaty zaliczki, która wiązała się z zaplanowanym oszustwem i wyłudzeniem podatku.
Zdaniem ekspertów w tego typu sprawach należałoby raczej odwoływać się do wyroku TSUE z 31 maja 2018 r. (sygn. C-660 – 661/16). On również dotyczył sytuacji, w której nie doszło do dostawy, ale nie z powodu oszustwa.
Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 5 stycznia 2021 r., sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.834.2020.2.RG