Sprawa dotyczyła spółki, której urząd kontroli skarbowej zarzucił, że błędnie uznała transakcję za eksport towarów i że w związku z tym niesłusznie zastosowała stawkę 0 proc. VAT. Urząd był zdania, że warunkiem skorzystania z tej preferencji jest potwierdzenie przez urząd celny wywozu towarów poza terytorium Wspólnoty. Wprawdzie spółka posiadała dokumenty SAD, mające potwierdzić fizyczny wywóz towarów poza granice UE, ale – jak zauważył urząd – nie było na nich pieczęci wskazującej datę i nazwę ostatniego urzędu celnego przed opuszczeniem przez towary obszaru celnego Wspólnoty, czyli pieczęci urzędu wyprowadzenia. W związku z tym urząd uznał, że spółka powinna była zastosować podstawową stawkę VAT.

Spółka odwołała się od tej decyzji do Izby Skarbowej w Poznaniu. Twierdziła, że co prawda na dokumentach brakuje pieczęci urzędu wyprowadzenia, ale posiada ona pisma naczelnika urzędu celnego potwierdzające, że doszło do wywozu towarów poza obszar Wspólnoty Europejskiej. Spółka była zdania, że to wystarczający dowód, by objąć sprzedaż towarów preferencyjną stawką VAT.
Izba skarbowa uznała jednak, że przedstawione przez spółkę dokumenty są jedynie potwierdzeniem, iż towary zostały zgłoszone do procedury tranzytu. Nie potwierdzają natomiast, że do wywozu tych towarów rzeczywiście doszło.
Tego samego zdania był Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu. Stwierdził, że dokumentem potwierdzającym wywóz towarów jest karta SAD z pieczęcią urzędu celnego.
Orzeczenie to uchylił Naczelny Sąd Administracyjny, rozpatrując skargę kasacyjną spółki.
Jak wyjaśniła sędzia Danuta Oleś w ustnym uzasadnieniu wyroku, celem art. 41 ust. 11 ustawy o VAT jest udowodnienie przez podatnika, że spełnione zostały warunki eksportu. Zdaniem NSA dla udowodnienia, że eksport miał miejsce, wystarczy dowolny dokument, a niekoniecznie pieczęć urzędu celnego na karcie SAD. Przyjęcie, że tylko karta SAD jest dokumentem uprawniającym do skorzystania z preferencyjnej stawki VAT, naruszałoby zasadę neutralności – stwierdził NSA.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 10 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1304/13. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia