Dostawa i montaż sprzętu AGD pod zabudowę zalicza się do usługi modernizacyjnej i w konsekwencji podlega preferencyjnej stawce VAT - orzekł NSA.
Sprawa dotyczyła firmy, która świadczyła usługi kompleksowe polegające na wyposażaniu kuchni i łazienek w meble kuchenne, AGD i inne akcesoria (baterie, zlewozmywaki, okapy). Do całości stosowała 8 proc. stawkę VAT, bo uważała, że jej usługi mieszczą się w pojęciu modernizacji, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT (chodzi o modernizację mieszkań do 150 mkw. i domów jednorodzinnych do 300 mkw.).
Zakwestionował to naczelnik urzędu skarbowego. Podał w wątpliwość, czy świadczone usługi miały charakter trwały. Uważał, że sprowadzały się po prostu do zwykłej dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.
Tego samego zdania był dyrektor izby skarbowej. Wskazał, że przytwierdzenie zabudowy kuchennej do ścian, sufitu oraz podłogi za pomocą chociażby kołków rozporowych nie może być uznawane za trwałe połączenie z elementami konstrukcyjnymi lokalu. Zamontowane tym sposobem AGD mogą być bowiem łatwo wymienione.
Spółka tłumaczyła, że wymiana zainstalowanych sprzętów nie mogłaby obyć się bez uszkodzenia lokalu.
WSA w Gdańsku orzekł, że organy błędnie zinterpretowały art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, nie uwzględniając jego wykładni dokonanej przez NSA w uchwale z 24 czerwca 2013 r. (sygn. akt I FPS 2/13). Sąd podzielił zdanie podatnika, że dostawa i zabudowa AGD stanowi jednolite świadczenie, a wyodrębnienie wartości komponentów stanowiłoby sztuczne dzielenie jednej, kompleksowej usługi. Sąd nie zgodził się z organami, że wykonane zabudowy kuchenne nie są połączone w sposób trwały z elementami konstrukcyjnymi mieszkania i nie mieszczą się w pojęciu modernizacji rozumianej jako unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części.
Ponadto – dodał WSA – wykonane na wymiar meble nie funkcjonują w obrocie tak jak meble wolno stojące. Nie mogą być zatem utożsamiane z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią – orzekł.
Tak samo orzekł NSA.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA w Warszawie z 13 stycznia 2016 r., sygn. I FSK 979/15.