Nieodpłatne przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych nie jest uznawane za dostawę towarów. Podmiot przekazujący takie przedmioty nie ma więc obowiązku naliczania VAT od ich wartości. Jak szerokie jest pojęcie tych materiałów?
W prawie podatkowym istotną funkcję, poza samym brzmieniem przepisów, pełnią definicje pojęć w nich zawartych. Często zdarza się, że w zależności od przyjęcia szerokiego lub wąskiego rozumienia danego pojęcia zmienia się zakres obowiązujących zwolnień, wyłączeń lub obowiązków. Świetnym przykładem jest właśnie definicja drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych zawarta w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT. Powstaje pytanie, jak szeroko powinny być pojmowane wymienione w przepisie drukowane materiały reklamowe i informacyjne.
Nie ulega wątpliwości, że kategoria ta obejmuje wszelkiego rodzaju cenniki, foldery i broszury. Problemy może już jednak budzić przekazywanie kalendarzy czy notesów. Dodatkowo podatnicy mogą mieć wątpliwości, czy za objęte art. 7 ust. 3 ustawy o VAT należy uznać innego rodzaju materiały reklamowe, np. kartonowe lub plastikowe stojaki na ulotki czy naklejki na ściany, podłogi i szyby.
Aby poprawnie zaklasyfikować wszystkie te materiały jako wyłączone z definicji dostawy towarów, należy ustalić, czy spełniają one łącznie dwa warunki. Po pierwsze, są drukowane na nośniku (materiał, z którego wykonany jest nośnik, ma tu drugorzędne znaczenie). Po drugie, zawierają logo firmy lub produktu oraz dodatkowe informacje o firmie lub produktach, np. hasło reklamowe.
Poza fizycznymi warunkami przekazywane przedmioty powinny też realizować główny cel, jakim jest reklama lub promocja podatnika lub jego produktów.
Jeżeli przedmioty przekazywane przez przedsiębiorcę będą spełniać wskazane warunki, będzie on mógł uznać, że ich nieodpłatne przekazanie nie stanowi dostawy towarów (nawet jeżeli będą to przedmioty o większej wartości lub powierzchni), a tym samym nie będzie zobowiązany do naliczenia VAT na ich przekazaniu.