Subskrybuj nas na Youtube
Zwolnienie z podatku nie dotyczy rekompensat za utracone zyski ani kwot przeznaczonych na ulepszenie środka trwałego. Z prawem do niego będą mieć również problem spółki ze specjalnych stref ekonomicznych – wynika z interpretacji dyrektora KIS.
Chodzi o art. 17 ust. 1 pkt 54a ustawy o CIT. Obowiązuje on od 1 stycznia 2019 r. i zwalnia z podatku odszkodowania za szkody w środku trwałym (z wyłączeniem samochodu osobowego), w części wydatkowanej na remont albo na zakup (lub na wytworzenie) nowego środka trwałego. Warunkiem jest wydatkowanie środków w określonym terminie, tj. w danym roku podatkowym lub bezpośrednio po nim następującym.
Przychód zwolniony
O prawo do tego zwolnienia spytała spółka prowadząca działalność w specjalnej strefie ekonomicznej. Chodziło jej o odszkodowanie przysługujące z tytułu ubezpieczenia środków trwałych wykorzystywanych wyłącznie w działalności zwolnionej z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. Ubezpieczeniem tym były objęte zarówno szkody w środkach trwałych, jak i utrata zysków.
Spółka poinformowała, że z uwagi na konieczność możliwie najszybszego przywrócenia tych składników majątkowych do stanu używania, sama, z własnych środków, finansuje ich remont, ulepszenie, zakup lub wytworzenie, a dopiero potem otrzymuje odszkodowanie od ubezpieczyciela.
Zwróciła uwagę na to, że zgodnie z art. 17 ust. 10a ustawy o CIT zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 54a, stosuje się także do otrzymanego odszkodowania w części odpowiadającej wartości wydatków poniesionych przez podatnika na cele określone w tym przepisie od dnia powstania szkody do dnia otrzymania odszkodowania. Przy czym może być to wyłącznie część niezaliczona do kosztów uzyskania przychodów, w tym poprzez odpisy amortyzacyjne.
Kosztu podatkowego nie ma
Spółka uważała, że tak właśnie jest w jej przypadku – środki trwałe są wykorzystywane wyłącznie w działalności zwolnionej z podatku, co oznacza, że odpisy amortyzacyjne nie są kosztem uzyskania przychodów.
Spółka była także zdania, że zwolnienie dotyczy również ulepszenia, bo – jak argumentowała – chodzi o to, by uszkodzony środek trwały był zdatny do użytku, a można to osiągnąć zarówno poprzez remont, jak i przez ulepszenie.
Uważała, że zwolniona z CIT powinna być pełna kwota odszkodowania, a więc również wypłacona z tytułu utraconych zysków. Jedynym warunkiem – jak tłumaczyła – jest to, żeby i ta część odszkodowania została przeznaczona na remont, ulepszenie lub zakup środka trwałego.
Bez prawa do zwolnienia
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie zgodził się z nią jednak. Po pierwsze, uznał, że w analizowanej sprawie nie został spełniony warunek niezaliczenia wydatków pokrytych odszkodowaniem do kosztów uzyskania przychodów. Okoliczność, że spółka prowadzi działalność na terenie SSE i korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, nie oznacza, że wydatki te można uznać za niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów – stwierdził organ. Podkreślił, że formułując wymóg z art. 17 ust. 10a, ustawodawca nie dokonał żadnego rozgraniczenia na koszty uzyskania przychodów wpływające na dochód z działalności zwolnionej i na koszty działalności niezwolnionej z opodatkowania.
Po drugie, wykluczył również możliwość korzystania ze zwolnienia w sytuacji, gdy za pieniądze z odszkodowania spółka ulepsza środek trwały. Odszkodowanie za szkody w środku trwałym jest wolne od podatku, jeżeli zaistnieją warunki określone wprost w tym przepisie, tj. rzeczywiste wydatkowanie uzyskanego odszkodowania na wskazane cele (remont, zakup bądź wytworzenie środka trwałego) oraz określony przedział czasu na wydatkowanie (w roku podatkowym lub w roku bezpośrednio po nim następującym) – wskazał dyrektor KIS. Podkreślił, że w przepisie tym nie ma mowy o ulepszeniu.
Nie zgodził się również co do objęcia zwolnieniem części odszkodowania wypłaconego z tytułu utraty zysków. Wskazał, że przepis zwalnia z podatku tylko kwoty odszkodowań uzyskanych przez podatnika od ubezpieczyciela z tytułu zniszczenia lub uszkodzenia posiadanego przez niego środka trwałego.
Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 23 grudnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.421.2020.2.JKU
