Strata ze zbycia wierzytelności jest dla banku w całości kosztem

Bank może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę powstałą wskutek zbycia wierzytelności bez względu na to, czy opóźnienie w spłacie kredytu (pożyczki) przekroczyło 12 miesięcy w odniesieniu do całości, czy tylko do części tego zadłużenia – wyjaśnił dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej.

Tym samym z urzędu zmienił interpretację dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 listopada 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.321.2018.1.AK). Chociaż interpretacja zmieniająca została wydana pod koniec października, to w ministerialnej bazie została opublikowana dopiero teraz.

Wyjaśnienia dotyczą banku, którego wierzytelności wynikają z opóźnienia w spłacaniu przez klientów kapitału kredytu (pożyczki) lub odsetek albo ich części (np. jednej raty lub części odsetek).

Ze względu na trudności w egzekwowaniu takich wierzytelności bank może zbyć je na rzecz np. funduszu sekurytyzacyjnego. Następuje to po cenie niższej niż pozostająca do spłaty część kapitałowa wierzytelności. Powstaje więc strata.

Pytanie banku dotyczyło opóźnień przekraczających 12 miesięcy, ale gdy nie upłynął jeszcze termin, po którym dłużnik mógłby skutecznie zgłosić zarzut ich przedawnienia. 12-miesięczny termin wynika z art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem kosztem uzyskania przychodów jest dla banku strata ze zbycia funduszowi wierzytelności – jeżeli opóźnienie w spłacie kapitału tego kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 12 miesięcy.

Bank chciał się upewnić, że może zaliczyć taką stratę do kosztów uzyskania przychodów bez konieczności wcześniejszego uprawdopodobnienia nieściągalności, i to bez względu na to, czy opóźnienie w spłacie kredytu (pożyczki) przekroczyło 12 miesięcy w odniesieniu do całości czy tylko części tego zadłużenia.

Dyrektor KIS uznał, że jest to możliwe jedynie w odniesieniu do tej części kapitału zbywanej wierzytelności, której opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 12 miesięcy.

Innego zdania jest szef KAS. Zwrócił uwagę na to, że w art. 15 ust.1h pkt 2 ustawy o CIT ustawodawca posłużył się spójnikiem „lub”. To oznacza, że opóźnienie o co najmniej 12 miesięcy ma dotyczyć „kapitału tego kredytu (pożyczki) lub odsetek”. Potwierdził więc, że bank może zaliczyć do podatkowych kosztów całą stratę, bez względu na to, czy opóźnienie w spłacie kredytu (pożyczki) przekroczyło 12 miesięcy w odniesieniu do całości, czy tylko do części zadłużenia. ©℗