Solidarna odpowiedzialność współwłaścicieli nieruchomości nie przesądza jednocześnie o wysokości ich udziałów – orzekł WSA w Warszawie.
Sąd potwierdził także, że podstawę wymiaru podatku od nieruchomości stanowią dane z ewidencji gruntów i budynków, a nie akt notarialny ani księga wieczysta.
Chodziło o podatniczkę, która była współwłaścicielką nieruchomości. Drugą współwłaścicielką była jej matka. Ich współudział nie był jednak równy. Z ewidencji gruntów i budynków wynikało, że powierzchnia nieruchomości wynosi około 1079 mkw. I tak też przyjął prezydent miasta w decyzji określającej wysokość podatku.
Podatniczka się z tym nie zgodziła. Twierdziła, że powierzchnia nieruchomości jest o 9 mkw. mniejsza, co wynika z aktu notarialnego. Podkreślała, że taka sama powierzchnia jest wymieniona w księdze wieczystej.
Nie zgodziła się także z ustaleniami co do solidarnej odpowiedzialności za podatek. Uważała, że skoro nie posiada 50 proc. udziałów w nieruchomości, to nie powinna w takiej samej mierze odpowiadać za zapłatę podatku co matka. Skoro jest właścicielem tylko około 200 mkw., to powinna płacić podatek od tej powierzchni.
Utrata prawa do odliczenia podatku: Trudno się zabezpieczyć przed oszustem
Utrata prawa do odliczenia podatku: Trudno się zabezpieczyć przed oszustem

Zobacz również
WSA w Warszawie oddalił jej skargę. Stwierdził, że decyzja określająca wysokość podatku zakładająca solidarny obowiązek jego uiszczenia przez współwłaścicieli nie ma na celu określenia udziałów każdego z nich. Nawet jeśli nie są równe, to zapłata podatku w pełnej wysokości przez któregokolwiek z nich zwalnia z zapłaty pozostałych – przypomniał sąd. Dodał, że to, w jaki sposób współwłaściciele rozliczą się z daniny między sobą, nie ma już dla organu podatkowego żadnego znaczenia.
WSA przypomniał również, że dla potrzeb wymiaru i poboru podatku od nieruchomości prowadzona jest ewidencja w systemie informatycznym. Wynika to z art. 7a ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.). To ona stanowi podstawę określenia wysokości daniny. Jeżeli podatnik kwestionuje dane, to powinien dążyć do ich wyeliminowania – orzekł.
Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 10 grudnia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 270/15 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia