Chodziło o spółkę, która sprzedawała usługi telekomunikacyjne za pośrednictwem zatrudnionych przez siebie agentów. Zawierali oni umowy z klientami w imieniu i na rzecz spółki. Za każdego pozyskanego klienta spółka wypłacała im ustaloną w umowie prowizję, a po przekroczeniu przez nich limitu podpisanych umów – także premię.
Mimo że są to koszty pośrednie, spółka chciała odliczać je od przychodu jednorazowo, w dacie ich poniesienia. Natomiast w księgach rachunkowych rozliczała je w czasie, poprzez rozliczenia międzyokresowe kosztów. Uważała, że stosowane przez nią bilansowe rozliczanie kosztów w czasie nie ma znaczenia dla podatku.
Nie zgodził się z tym dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (interpretacja nr IPPB3/423-236/14-2/KK). Stwierdził, że w świetle art. 15 ust. 4e ustawy o CIT moment uznania wydatku za koszt podatkowy zależy od uznania go za koszt w ujęciu bilansowym. Dlatego decyduje data, na którą został on prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych. Gdyby intencją ustawodawcy było rozliczanie kosztów pośrednich w momencie ich poniesienia, to przepis podatkowy wyraźnie wskazywałby, że pod uwagę bierze się dzień „w którym ujęto” koszt dla celów rachunkowych, a nie dzień, „na który ujęto” dany koszt – uznał dyrektor izby.
Bruksela chce prostego VAT dla sklepów internetowych

Zobacz również
Jego zdaniem skoro ustawodawca używa specyficznych zwrotów zaczerpniętych z ustawy o rachunkowości, to wiąże z tym określone konsekwencje podatkowe. Dlatego jeżeli zgodnie z zasadami rachunkowości koszty z tytułu prowizji i premii za pozyskanie klientów powinny być rozpoznane w czasie, to tak samo powinny być rozliczane podatkowo.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił tę interpretację. Orzekł, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu – stwierdził sąd. Wyrok jest nieprawomocny.
Podobny pogląd – co do niezależności reguł podatkowych i rachunkowych – wyraził niedawno Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z 1 kwietnia br. (sygn. akt II FSK 717/13, II FSK 841/13, II FSK 1604/13) oraz z 10 kwietnia 2015 r. (sygn. akt II FSK 722/13). Potwierdził w nich możliwość jednorazowego zaliczenia do kosztów podatkowych: prowizji za udzielenie kredytu, wydatków na przyłączenie do sieci energetycznej, remont środków trwałych oraz opłatę wstępną z tytułu leasingu. Nie ma znaczenia, że wszystkie one, dla celów rachunkowych, są rozliczane w czasie.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 6 maja 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2690/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia