Po raz pierwszy koncepcja ta została podniesiona przez TSUE przy okazji analizy znaczenia definicji dostawy towarów. Zgodnie z dyrektywą VAT, jak i ustawą o VAT (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.) – przepisy w tym zakresie są zgodne – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Zatem przepis nie odwołuje się do znanej na gruncie prawa cywilnego koncepcji przeniesienia własności. Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-320/88 wskazał, że dostawa towarów w rozumieniu szóstej dyrektywy nie ogranicza się do cywilistycznego przeniesienia prawa własności. Istotne znaczenie ma przeniesienie ekonomicznego prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, pod warunkiem, że daje ono w praktyce nabywcy analogiczne prawa jak przeniesienie tytułu prawnego. W badanej przez trybunał sprawie prawa przysługujące zbywcy zostały ograniczone w tak znaczącym stopniu (tj. jedynie do formalnego posiadania prawa własności), że uzasadnione jest przyjęcie, iż druga strona transakcji nabyła prawo do rozporządzania nieruchomością jak właściciel.
Podobna argumentacja znalazła się w rozstrzygnięciach TSUE dotyczących świadczeń złożonych. Po pierwsze, istotna dla oceny, czy mamy do czynienia z odrębnymi świadczeniami, czy też świadczeniem złożonym jest perspektywa przeciętnego konsumenta i ocena jego oczekiwań. Po drugie, prawo wyboru przez klienta możliwości skorzystania z elementu usługi również stanowi ważny czynnik ustalenia, czy występuje jedno świadczenie, czy kilka niezależnych świadczeń. I chociaż nie jest to element decydujący, musi występować faktyczna swoboda, która odzwierciedla rzeczywistość gospodarczą wynikającą z ustaleń pomiędzy stronami. Czyli ponownie konieczne jest badanie ekonomicznego sensu zawieranych transakcji.
W takim duchu rozstrzyga również NSA, przykładowo (poza podobnymi przypadkami jak TSUE) oceniając prawo do zastosowania zwolnienia dla dostawy gruntu wraz z budowlą. Dostawa gruntu niezabudowanego korzysta ze zwolnienia. Zabudowanego – w zależności od statusu budowli lub budynku może być opodatkowana lub zwolniona. W każdym razie, zasady opodatkowania gruntu podążają wtedy za konsekwencjami podatkowymi przewidzianymi dla budynku lub budowli. Stąd zdaniem sądu istotne jest zbadanie celu gospodarczego. Przykładowo w wyroku z 1 lipca 2014 r. (sygn. akt I FSK 1169/13) sąd musiał rozstrzygnąć, czy budowle (staw, ogrodzenie) mają wpływ na charakter transakcji i zasady opodatkowania. NSA uznał, że celem gospodarczym nabywcy było nabycie działki gruntu. W żadnej mierze zaś tym celem nie było dokonanie dostawy stawu wraz z przyległym gruntem. Sensem ekonomicznym tej czynności była dostawa gruntu, po to, aby na niej przeprowadzić inwestycję drogową, a nie dostawa stawu, który dla nabywcy jest zbędny.
W świetle powyższego, oceniając konsekwencje prowadzonej działalności, należy patrzeć zawsze nieco szerzej i nie ograniczać się tylko i wyłącznie do opisu prawnych aspektów dokonywanych transakcji.