Organ podatkowy nie może bez uzasadnienia uznać stanowiska podatnika za nieprawidłowe, jeżeli zarazem podzielił jego argumenty. Nie może też stawiać dodatkowych wymogów, wykraczających poza wniosek o interpretację – orzekł NSA.

Chodziło o podatnika, który wystąpił o interpretację w zakresie odliczenia wpłat na indywidualne numery rachunków przypisane mu przez dostawców usług telekomunikacyjnych i energii elektrycznej (tzw. rachunki wirtualne).

Mężczyzna spytał, czy wpłaty przekraczające 15 tys. zł może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Jego wątpliwości wynikały z tego, że na białej liście VAT (wykaz, o którym mowa w art. 96b ustawy o VAT) znajdowały się tylko rachunki główne dostawców. Natomiast nie było na niej rachunków wirtualnych przypisanych klientom (bo nie są to bankowe rachunki rozliczeniowe).

Tymczasem zgodnie z art. 22p ust. 1 ustawy o PIT płatność powyżej 15 tys. zł nie może być kosztem podatkowym, jeśli została dokonana przelewem na rachunek spoza białej listy VAT.

I tak, i nie

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z argumentami podatnika, że jeśli dokona płatności na rachunek wirtualny przypisany do rachunku głównego, będzie mógł zaliczyć ten wydatek do kosztów uzyskania przychodów. Nie będzie musiał złożyć zawiadomienia do naczelnika urzędu skarbowego o wpłacie na rachunek spoza wykazu.

Zarazem jednak dyrektor KIS zaznaczył, że podatnik powinien mieć w swoich dokumentach dowody potwierdzające, że wpłata na rachunek wirtualny jest w istocie wpłatą na rachunek znajdujący się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT. A na koniec stwierdził, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.

Podatnik odwołał się od tej interpretacji, argumentując, że jest ona wewnętrznie sprzeczna. Jego pełnomocnik dodał, że dla innego klienta uzyskał w podobnym stanie faktycznym pozytywną interpretację, w której organ podatkowy zastosował tę samą argumentację jak w tej negatywnej.

Wbrew zasadom ordynacji

WSA w Opolu (sygn. akt I SA/Op 523/19) uchylił zaskarżoną interpretację.

Orzekł, że nie spełnia ona wymogu uzasadnienia, o którym mowa w art. 14c par. 1 ordynacji podatkowej. Narusza też zasadę wyrażoną w art. 121 par. 1 ordynacji, zgodnie z którą postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

W ocenie sądu z uzasadnienia tej interpretacji nie wynikało, dlaczego, podzielając argumenty podatnika, dyrektor KIS uznał jego stanowisko za nieprawidłowe. Organ nie wyjaśnił też, dlaczego uzależnił pozytywną odpowiedź od spełnienia dodatkowego warunku – posiadania dowodów potwierdzających to, że wpłata na rachunek wirtualny jest w istocie wpłatą na rachunek znajdujący się na białej liście VAT.

WSA uznał, że stanowisko organu jest nieprecyzyjne, niejasne i stoi w sprzeczności z bezwzględnym wymogiem, aby interpretacja podatkowa w sposób jednoznaczny (a zatem nie warunkowy) określała sytuację prawną podatnika.

Dwa powody uchylenia

Naczelny Sąd Administracyjny zgodził z sądem I instancji.

– Są dwa powody uchylenia interpretacji – uzasadnił wyrok sędzia Artur Kot.

Po pierwsze – jak powiedział – organ wyszedł poza ramy stanu faktycznego przedstawione we wniosku, a po drugie, uzależnił rozstrzygnięcie od elementu, który nie był przedmiotem stanu faktycznego. Skoro bowiem podatnik nie pytał o sposób dokumentowania wpłat na rachunki bankowe, to kwestia ta nie mogła stanowić podstawy rozstrzygnięcia sprawy przez organ podatkowy.

– Wszystko to powoduje sprzeczność uzasadnienia i rozstrzygnięcia podjętego przez organ interpretacyjny – tłumaczył sędzia Kot.

orzecznictwo

Wyrok NSA z 25 stycznia 2023 r., sygn. akt II FSK 1560/20 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia