rozwiń ›
Wszystkie istotne dla płatników zmiany wynikają z trzech nowelizacji, tj:
  • ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw zwanej potocznie Polskim Ładem (Dz.U. poz. 2105; ost.zm. Dz.U. z 2022 r. poz. 2180),
  • ustawy z 9 czerwca 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1265; ost.zm. Dz.U. poz. 2180),
  • ustawy z 7 października 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2180).

Obowiązki pracodawców jako płatników PIT

Od 1 stycznia 2023 r. uchylony zostanie art. 31 ustawy o PIT, czyli główny przepis tej ustawy, który od ponad 30 lat (od 1991 r.) wskazywał obowiązki pracodawców jako płatników PIT. Treść tego przepisu zostanie przeniesiona w niemal niezmienionym kształcie do art. 32 ust. 1. Natomiast cały art. 32 zys- ka nowe brzmienie. Artykuł 32 ust. 1 będzie – tak jak uchylany art. 31 – zobowiązywał zakłady pracy (osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej) do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na PIT od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze: stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy. Zmiana ta automatycznie pociągnie modyfikacje w innych przepisach, gdzie wyrazy „art. 31” zostaną zastąpione wyrazami „art. 32” (np. w art. 26eb ust. 2 w art. 38 w ust. 2a, w art. 39 w ust. 1 i w ust. 2, w art. 41b).

PIT-2 dla kilku płatników

Weekendy i niedziele handlowe w 2023 r.
Weekendy i niedziele handlowe w 2023 r.

Zobacz również
Jedna z najważniejszych zmian dla płatników będzie dotyczyć składania przez podatników PIT-2, czyli oświadczenia upoważniającego płatnika do pomniejszania zaliczek o kwotę zmniejszającą podatek. Otóż od 1 stycznia 2023 r. oświadczenia te będą mogli składać nie tylko pracownicy, lecz także inni zatrudnieni, np. zleceniobiorcy, wykonawcy dzieł, członkowie zarządów i rad nadzorczych, osoby na kontraktach menedżerskich (nowe art. 31a–31b ustawy o PIT).
Jeżeli dojdzie do zbiegu umów, to pomniejszenie zaliczki o odpowiednią część kwoty zmniejszającej podatek będzie mogło stosować maksymalnie trzech płatników (pracodawców, zleceniodawców, ZUS). Każdy z nich wykorzysta ją w takiej części, aby łącznie u wszystkich płatników nie przekroczyła ona w tym samym miesiącu 1/12 kwoty zmniejszającej podatek. To oznacza, że podatnik będzie mógł wskazać w oświadczeniu składanym płatnikowi, czy ma on pomniejszać zaliczkę o kwotę stanowiącą:
  • 1/12 kwoty zmniejszającej podatek (300 zł) czy
  • 1/24 kwoty zmniejszającej podatek (150 zł), czy
  • 1/36 kwoty zmniejszającej podatek (100 zł).
Dzięki temu wieloetatowcy będą mogli w pełni korzystać z kwoty wolnej już na etapie potrącania zaliczek na PIT. Jeżeli pracownik będzie uzyskiwał u tego samego płatnika przychody z różnych tytułów (np. z pracy na etacie i umowy zlecenia), to zastosowana przez niego łączna kwota pomniejszenia również nie będzie mogła przekroczyć w miesiącu kwoty wynikającej z otrzymanego oświadczenia. W tym celu została już opracowana i opublikowana wersja nr 9 oświadczenia PIT-2. Będzie ona miała zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2023 r. Natomiast obecnie jeszcze (od 24 marca 2022 r. do 31 grudnia 2022 r.) obowiązuje PIT-2 w wersji nr 8.
UWAGA! Pracownicy, którzy złożyli już pracodawcy oświadczenie PIT-2, nie będą musieli ponownie go składać (poprzednio złożone będzie nadal aktualne). Będą mogli to natomiast zrobić, jeżeli będą chcieli skorzystać ze zmiany przepisów, np. podzielić 1/12 kwoty zmniejszającej podatek na dwóch lub trzech płatników. W tym celu złożą nowy PIT-2 – na druku opracowanym w Ministerstwie Finansów lub na innym przygotowanym przez płatnika, albo poprzez elektroniczny system kadrowo-płacowy.

Praca i firma

Od 2023 r. nie będzie już zastrzeżenia, że kto korzysta z kwoty wolnej od podatku przy działalności gospodarczej, ten nie może złożyć płatnikowi PIT-2. Obecnie z art. 32 ust. 3 pkt 3 ustawy o PIT wynika, że podatnik nie ma prawa do złożenia PIT-2 płatnikowi, jeżeli osiąga dochody, od których samodzielnie oblicza zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 44 ust. 3 ustawy o PIT, czyli z działalności gospodarczej. Zastrzeżenie to będzie obowiązywać tylko do 31 grudnia 2022 r. Uchylenie go będzie oznaczać, że przedsiębiorca opodatkowany na zasadach ogólnych PIT (tj. według skali podatkowej: 12 proc. i 32 proc.) będący zarazem pracownikiem będzie mógł skorzystać w trakcie roku z dwóch kwot wolnych od podatku, tj.:
  • 30 tys. w ramach stosunku pracy i
  • 30 tys. w ramach działalności gospodarczej.
Oczywiście przy rozliczeniu rocznym będzie miał prawo tylko do jednej kwoty wolnej od podatku, ale ewentualna dopłata nastąpi dopiero w rozliczeniu rocznym, czyli w 2024 r.
Na zmianę tę zwróciliśmy uwagę w artykule „Kwota wolna 30 tys. zł będzie podwójna” (DGP nr 206/2022), zastanawiając się, czy jest to skutek niedopatrzenia ustawodawcy. Wydaje się jednak, że to celowe działalnie – wskazują na to interpretacje indywidualne wydawane przez dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.
Przykładowo w interpretacji z 19 lipca 2022 r. (sygn. 0114-KDIP3-2.4011.489.2022.2.MR) dyrektor KIS potwierdził, że w stanie prawnym obowiązującym w 2022 r. podatnik, który uzyskuje dochody, od których powinien odprowadzać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3 ustawy o PIT (pozarolnicza działalność gospodarcza), nie może złożyć płatnikowi oświadczenia PIT-2. Natomiast od 1 stycznia 2023 r. podatnik będzie mógł swobodnie decydować o zastosowaniu kwoty wolnej przez płatnika.
Na to samo wskazało Ministerstwo Finansów w przykładzie zamieszczonym w poradniku „Niskie Podatki. Stan na 1 lipca 2022 r.” (www.podatki.gov.pl).

Przykład 1

Pani Anna prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną według skali podatkowej. Dodatkowo podjęła zatrudnienie na pół etatu w firmie. Czy może złożyć płatnikowi oświadczenie o stosowaniu kwoty zmniejszającej podatek?
Tak, od 2023 r. jest to możliwe. W oświadczeniu składanym płatnikowi pani Anna może zdecydować o wysokości pomniejszenia, tj. wskazać, czy płatnik ma stosować pomniejszenie w wysokości 1/12, 1/24 czy 1/36 kwoty zmniejszającej podatek. Musi jednak pamiętać, że kwota wolna ze wszystkich tytułów opodatkowanych według skali podatkowej jest jedna i wynosi 30 000 zł. Obliczając zaliczki z działalności gospodarczej, stosuje pełną roczną kwotę zmniejszającą (3600 zł), zatem w rozliczeniu rocznym może dojść do konieczności dopłaty podatku.

Zaliczki pomniejszane „z urzędu”

Analogiczne zmiany przewidziano w oświadczeniach:
  • PIT-2A, składanym np. bankom wypłacającym renty i emerytury z zagranicy, podmiotom wypłacającym stypendia, aresztom śledczym lub zakładom karnym, centrom integracji społecznej, spółdzielniom, oddziałom Agencji Mienia Wojskowego, podmiotom przyjmującym na praktykę absolwencką lub staż uczniowski, oraz
  • PIT-3, składanym przez osoby otrzymujące zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, emerytury i renty krajowe, świadczenia przedemerytalne i zasiłki przedemerytalne, nauczycielskie świadczenia kompensacyjne, renty strukturalne, renty socjalne, rodzicielskie świadczenia uzupełniające.
Do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2023 r. będą miały zastosowanie:
  • wersja nr 8 oświadczenia PIT-2A (obecnie, tj. do 31 grudnia 2022 r., obowiązuje PIT-2A w wersji nr 7),
  • wersja nr 8 oświadczenia PIT-3 (obecnie, tj. do 31 grudnia 2022 r., obowiązuje PIT-3 w wersji nr 7).
Należy pamiętać, że w przeciwieństwie do pracodawców niektórzy płatnicy „z urzędu” pomniejszają zaliczkę na PIT o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek. Będą to:
  • rolnicze spółdzielnie produkcyjne oraz inne spółdzielnie zajmujące się produkcją rolną – od wypłat dniówek obrachunkowych, udziału w dochodzie podzielnym spółdzielni oraz wypłacanych zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego;
  • organy rentowe – od wypłacanych emerytur, rent i innych świadczeń wypłacanych przez te organy, z wyjątkiem zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego;
  • organy zatrudnienia – od świadczeń wypłacanych z Funduszu Pracy;
  • wojewódzkie urzędy pracy – od świadczeń wypłacanych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
  • organy egzekucyjne lub podmioty niebędące następcą prawnym zakładu pracy, przejmujący jego zobowiązania ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych – od wypłacanych przychodów z tego tytułu.
Dlatego podatnik, który będzie chciał innego podziału kwoty zmniejszającej podatek (1/24 lub 1/36), będzie musiał złożyć w tej sprawie płatnikowi oświadczenie. Będzie mógł też złożyć wniosek o rezygnację ze stosowania pomniejszenia. Obrazują to przykłady opublikowane przez MF we wspomnianym poradniku „Niskie Podatki. Stan na 1 lipca 2022 r.”.

Przykład 2

Pan Tadeusz jest emerytem i dorabia do emerytury na umowie o pracę. Chciałby podzielić kwotę zmniejszającą podatek na tych dwóch płatników. Jak ma to zrobić?
Organ rentowy stosuje 1/12 kwoty zmniejszającej podatek z mocy ustawy (300 zł). Aby ustanowić podział tej kwoty na dwóch płatników, pan Tadeusz musi złożyć organowi rentowemu oświadczenie, wskazując w nim uprawnienie do pomniejszenia zaliczki o 1/24 kwoty zmniejszającej podatek (150 zł). Oświadczenie to organ rentowy zastosuje najpóźniej od drugiego miesiąca po miesiącu otrzymania oświadczenia.
Pracodawcy stosują pomniejszenie tylko na wniosek pracownika. Zatem pan Tadeusz może złożyć pracodawcy oświadczenie, we wskazanej przez niego formie, w którym upoważni tego płatnika do pomniejszenia zaliczki o 1/24 kwoty zmniejszającej podatek (150 zł). Złożone oświadczenie pracodawca musi uwzględnić najpóźniej od następnego miesiąca po jego otrzymaniu.

Przykład 3

Pan Wojciech jest rencistą i dodatkowo przez trzy miesiące pracuje na umowę zlecenia u dwóch zleceniodawców. Złożył zleceniodawcom PIT-2, upoważniając ich do stosowania 1/36 kwoty zmniejszającej podatek. Czy zrobił prawidłowo?
Nie, należy pamiętać, że organ rentowy stosuje pomniejszenie zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek „z urzędu”. Zatem pan Wojciech, chcąc korzystać z podziału kwoty zmniejszającej podatek, powinien złożyć organowi rentowemu oświadczenie o jej podziale i zastosowaniu 1/36 (100 zł) zamiast 1/12 (300 zł), tak aby przez trzy miesiące nie dochodziło do sytuacji, w której łączna miesięczna kwota zmniejszająca podatek przekracza 1/12 tej kwoty.

Inne oświadczenia i wnioski

Od 2023 r. wzory oświadczeń (PIT-2, PIT-2A czy PIT-3) będą miały znacznie szerszy zakres. Na jednym druku podatnicy będą mogli składać wszystkie oświadczenia i wnioski, które mają wpływ na wysokość obliczanej zaliczki na PIT. Płatnik będzie miał do wyboru, czy chce skorzystać ze wzoru udostępnionego przez ministra finansów w Biuletynie Informacji Publicznej, czy wykorzystać sporządzony przez siebie wzór albo funkcjonujący u siebie elektroniczny system kadrowo-płacowy. Jeśli jednak podatnik złoży oświadczenie według wzoru udostępnionego przez ministra finansów, płatnik nie będzie mógł odmówić jego przyjęcia.
Zmiany w zakresie składania płatnikom od 2023 r. oświadczeń i wniosków wprowadza art. 31a ustawy o PIT. Będzie on dotyczył oświadczeń i wniosków, o których mowa w nowym art. 31b ust. 1 oraz w zmienionych art. 32 ust. 3 i 6–8 ustawy o PIT. [ramka s. C5]
Oświadczenia i wnioski składane przez pracowników oraz inne osoby zatrudnione (np. zleceniobiorców) w 2023 r.
• Oświadczenie PIT-2 upoważniające płatników (maksymalnie trzech) do stosowania kwoty zmniejszającej PIT (nowy art. 31b ustawy o PIT);
• Oświadczenie o zamiarze wspólnego rozliczenia się z małżonkiem lub jako osoba samotnie wychowująca dziecko (nowe brzmienie art. 32 ust. 3 ustawy o PIT).
• Oświadczenie o spełnianiu warunków do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152–154 ustawy o PIT (nowy art. 31a ust. 8 ustawy o PIT).
• Wniosek o pobór zaliczek na PIT bez stosowania zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 148, czyli tzw. ulgi dla młodych (nowe brzmienie art. 32 ust. 6 ustawy o PIT);
• Wniosek o niepobieranie zaliczek na PIT (nowy art. 31c ust. 1–2 ustawy o PIT);
• Wniosek o pobór zaliczek bez stosowania miesięcznych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 ustawy o PIT, czyli bez odliczania co miesiąc 250 zł lub 300 zł (nowe brzmienie art. 32 ust. 6 ustawy o PIT);
• Oświadczenie o spełnieniu warunku uprawniającego do podwyższonych pracowniczych kosztów uzyskania przychodu, czyli dla osób dojeżdżających do pracy z innej miejscowości, a zarazem nieuzyskujących dodatku za rozłąkę; koszty te określa art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT i wynoszą one miesięcznie 300 zł (nowe brzmienie art. 32 ust. 7 ustawy o PIT);
• Wniosek o rezygnację z 50-proc. kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1–3 ustawy o PIT (nowe brzmienie art. 32 ust. 8 ustawy o PIT). ©℗
Tak jak obecnie, jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie lub wniosek, mające wpływ na obliczanie zaliczki na PIT, płatnik będzie uwzględniał je najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu (dłuższy dwumiesięczny okres przewidziano jedynie dla ZUS). To oznacza, że płatnik będzie mógł je uwzględnić jeszcze w tym samym miesiącu, w którym je otrzymał, o ile będzie to dla niego możliwe i wykonalne. Natomiast w następnym miesiącu będzie miał już taki obowiązek. Co do zasady złożone oświadczenia i wnioski będą dotyczyć również kolejnych lat podatkowych, zatem nie trzeba będzie ich ponawiać.
UWAGA! Artykuł 31a ustawy o PIT będzie stosowany do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2023 r. Oświadczenia i wnioski mające wpływ na obliczenie zaliczki na PIT, a złożone płatnikowi przed 1 stycznia 2023 r., zachowają moc (art. 22 ustawy nowelizującej z 9 czerwca 2022 r.).

Przykład 4

Pani Joanna złożyła PIT-2 swojemu pracodawcy cztery lata temu. Czy w związku z wprowadzonymi zmianami od 2023 r. musi ponownie złożyć to oświadczenie?
Nie, oświadczenie złożone w latach ubiegłych pozostaje aktualne, aż do jego wycofania bądź zmiany. Jeśli zatem stan faktyczny upoważniający płatnika do pomniejszenia zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek nie zmieni się, to pani Joanna nie musi składać nowego oświadczenia.
Użyte w art. 31a sformułowanie: „na piśmie” oznacza (w myśl ustawy z 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych, t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 569; ost. zm. Dz.U. poz. 1002), że papierowa forma wniosków i oświadczeń będzie zrównoważona z ich postacią elektroniczną. Nie powinno więc już budzić wątpliwości, że oświadczenia i wnioski można składać również za pomocą elektronicznych systemów kadrowo-płacowych, które funkcjonują u danego pracodawcy.

Zaliczka bez kosztów

Nowością będzie to, że pracownik będzie mógł wnioskować o pobór zaliczek bez stosowania nie tylko zwykłych miesięcznych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT, czyli w wysokości 250 zł (art. 32 ust. 1f ustawy o PIT w obecnym brzmieniu), lecz także podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT, czyli w wysokości 300 zł (zmieniony art. 32 ust. 6).

Zwolnienie z poboru zaliczek

Od 1 stycznia 2023 r. pracownicy będą mogli po raz pierwszy upoważnić swojego płatnika, by nie pobierał im zaliczek na PIT, jeżeli będą przewidywać, że uzyskane przez nich dochody podlegające opodatkowaniu na skali podatkowej nie przekroczą w roku podatkowym 30 000 zł (czyli kwoty wolnej od podatku). Rozwiązanie to, wynikające z nowego art. 31c ustawy o PIT, będzie dotyczyć co do zasady wszystkich płatników PIT, w tym także pracodawców (wszystkich płatników, o których mowa w art. 32–35 i art. 41 ust. 1 ustawy o PIT).
Przypomnijmy, że do końca 2022 r. wniosek o niepobieranie zaliczek mogą złożyć płatnikowi tylko niektórzy podatnicy – ci, którym płatnik nalicza zaliczki na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o PIT, a więc od przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4–9 oraz art. 18 (np. od zleceń, umów o dzieło, osoby na kontraktach menedżerskich). Nie ma wśród nich pracowników. Tak wynika z obecnego art. 41 ust. 1c ustawy o PIT, który od 1 stycznia 2023 r. zostanie uchylony i zastąpiony wspomnianym już art. 31c.
UWAGA! Wniosek o niepobieranie zaliczek na PIT będzie nadal składany odrębnie dla każdego roku podatkowego, ponieważ podatnik będzie upoważniał w nim płatnika do niepobierania zaliczek „w danym roku podatkowym”.
Jeżeli podatnik, który złoży taki wniosek, uzyska dochody przekraczające 30 000 zł, to płatnik będzie obliczał zaliczki na PIT i to bez pomniejszania o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek. Jest to uzasadnione, ponieważ brak poboru zaliczek od dochodu do 30 000 zł oznacza de facto zastosowanie już kwoty wolnej od podatku. Jeżeli więc następnie – przy poborze zaliczek na PIT – płatnik miałby uwzględniać kwotę zmniejszającą podatek, to w rezultacie podatnik skorzystałby w trakcie roku z wyższej kwoty wolnej niż przewidziana w przepisach i musiałby ją oddać przy rozliczeniu rocznym.
Nadal, tak jak dotychczas, płatnicy nie będą obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej (art. 41 ust. 2 ustawy o PIT, który pozostanie bez zmian).

Oświadczenie o zwolnieniach z PIT

Niezależnie od wymienionych wniosków i oświadczeń podatnicy będą mogli nadal składać płatnikowi oświadczenie, że spełniają warunki do stosowania zwolnień, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152–154. W takiej sytuacji płatnik będzie obliczał zaliczkę z uwzględnieniem tych zwolnień.
W oświadczeniu dotyczącym spełnienia warunków do stosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 (tzw. ulga na powrót), podatnicy będą wskazywać – tak jak obecnie – rok rozpoczęcia i zakończenia stosowania zwolnienia przez płatnika.
Nadal podatnik będzie je składał pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia, co oznacza, że nadal będzie ono zawierało klauzulę: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”.

Po ustaniu zatrudnienia. Zaliczka na PIT

Po ustaniu stosunku prawnego płatnik nie będzie już uwzględniał oświadczeń i wniosków złożonych przez podatnika, z wyjątkiem wniosków, o których mowa w art. 32 ust. 6 i 8 ustawy o PIT (nowy art. 31a ust. 7 ustawy o PIT).
To oznacza, że obliczając zaliczkę na PIT od świadczeń należnych ze stosunku prawnego, który już ustał (np. wypłacając dodatkowe roczne wynagrodzenie), płatnik będzie nadal stosował:
  • wniosek podatnika o obliczanie zaliczek bez stosowania zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 148, czyli tzw. ulgi dla młodych (zmieniony art. 32 ust. 6);
  • wniosek podatnika o obliczanie zaliczek bez stosowania miesięcznych pracowniczych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 ustawy o PIT, czyli bez odliczania co miesiąc 250 zł albo 300 zł (zmieniony art. 32 ust. 6);
  • wniosek podatnika o rezygnację z 50-proc. kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1–3 ustawy o PIT (zmieniony art. 32 ust. 8).
W tym zakresie zatem płatnik zastosuje otrzymane od podatnika wnioski także po ustaniu stosunku prawnego.

Odpowiedzialność płatnika

Od 2023 r. płatnik nie będzie ponosił odpowiedzialności, gdy zaniżenie lub nieujawnienie przez niego podstawy opodatkowania będzie wynikać z zastosowania złożonych przez podatnika wniosków lub oświadczeń mających wpływ na obliczenie zaliczki – zasada ta została zapisana w nowym art. 31a ust. 10 ustawy o PIT. W takiej sytuacji nie będzie stosowany art. 26a par. 2 ordynacji podatkowej, który wyłącza odpowiedzialność podatnika za zaniżenie lub nieujawnienie przez płatnika podstawy opodatkowania. Przeciwnie, będzie miał wówczas zastosowanie art. 30 par. 5 ordynacji, który wyłącza odpowiedzialność płatnika (i inkasenta), jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika (w takich przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika lub orzeka ją w decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego).
Podkreślmy raz jeszcze: art. 30 par. 5 ordynacji obowiązuje już dziś. To, co się zmieni, to wyłączenie odpowiedzialności płatnika związane ze zmianami w składaniu przez podatników wniosków i oświadczeń mających wpływ na obliczenie zaliczki.
Jakich sytuacji może to dotyczyć? Obrazuje to przykład opublikowany przez MF w poradniku „Niskie Podatki. Stan na 1 lipca 2022 r.”.

Przykład 5

Pani Maria jest wdową i złożyła pracodawcy w styczniu 2023 r. oświadczenie, że zamierza opodatkować się jako osoba samotnie wychowująca dziecko. Córka ma 23 lata i studiuje. Jednak w lipcu córka założyła działalność gospodarczą opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Czy pani Maria powinna wycofać to oświadczenie?
Tak, jeśli do samotnego rodzica bądź jego dziecka mają zastosowanie przepisy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej, to rodzic nie może korzystać z preferencyjnego opodatkowania przewidzianego dla osób samotnie wychowujących dzieci. Należy zatem poinformować o tym pracodawcę, składając mu oświadczenie o rezygnacji z tego sposobu opodatkowania. Płatnik zacznie je stosować najpóźniej od następnego miesiąca po jego otrzymaniu.

Zmiany w PIT-11

Od 1 lipca 2022 r. obowiązuje nowa wersja (nr 29) informacji PIT-11 (Informacja o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy). Ma ona zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2022 r.
Przypomnijmy, że płatnik wypełnia i przekazuje PIT-11 za dany rok:
  • do końca stycznia następnego roku – urzędowi skarbowemu,
  • do końca lutego następnego roku – podatnikowi (ewentualnie w terminie 14 dni od złożenia pisemnego wniosku przez podatnika, gdy w trakcie roku podatkowego ustał obowiązek poboru zaliczki przez płatnika.
Należy pamiętać, że wcześniej, tj. do 30 czerwca 2022 r., do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2022 r. miała zastosowanie wersja nr 28 informacji PIT-11. Wersja ta już nie obowiązuje.
W nowej uwzględniono nowelizację z 9 czerwca 2022 r., a więc to, że od 1 lipca 2022 r. zasiłki macierzyńskie są również objęte zwolnieniami, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 148 i 152–154 ustawy o PIT (ulga zero PIT). Zmiana ta ma zastosowanie do zasiłków macierzyńskich za cały 2022 r.
Powstało jednak pytanie, czy w nowej wersji informacji PIT-11 płatnik (pracodawca) ma uwzględnić również ulgę dla klasy średniej, którą stosował do 30 czerwca br.? Ulga ta – przypomnijmy – pomniejszała dochód pracownika. Ze wzoru informacji PIT-11 wynika jasno, że w części E w poz. d) płatnik podaje dochód bez uwzględniania ulgi dla klasy średniej. Dochód ten powinien być wyliczony poprzez pomniejszenie przychodów (poz. b) o koszty uzyskania przychodów (c). Płatnik podaje więc w poz. d) dochód będący jedynie różnicą między przychodami a kosztami ich uzyskania.

Niepobrane zaliczki

Od 1 lipca 2022 r. płatnicy nie stosują – do dochodów (przychodów) uzyskanych przez podatnika od 1 lipca 2022 r. – mechanizmu podwójnego liczenia zaliczek (tj. według zasad z 31 grudnia 2021 r. i według zasad aktualnych) ani ich tzw. rolowania. Rolowanie polegało na tym, że jeżeli zaliczka na PIT obliczona według zasad obowiązujących w 2021 r. była niższa niż obliczona według zasad z 2022 r., to płatnik pobierał i odprowadzał do urzędu skarbowego niższą zaliczkę. Różnicę miał potrącić w kolejnych miesiącach – tych, w których podatnik zyskiwałby na Polskim Ładzie, czyli na zmianach wprowadzonych od 1 stycznia 2022 r.
Powstaje pytanie, co z tą niepobraną różnicą. Czy płatnik będzie musiał ją w końcu potrącić? Odpowiedź brzmi: nie. Płatnicy nie tylko nie stosują od 1 lipca br. rolowania nadwyżek, ale dodatkowo zostali zwolnieni z obowiązku rozliczenia ich w kolejnych zaliczkach.
Nie można natomiast wykluczyć, że w rozliczeniu rocznym podatnik będzie musiał dopłacić podatek, gdyby okazało się, że PIT należny, obliczony od całości dochodów za 2022 r. (według zasad obowiązujących w tym roku zgodnie z nowelizacją z 9 czerwca br.), byłby wyższy niż wpłacone (pobrane przez płatnika) zaliczki w trakcie tego roku.

Podatek zryczałtowany

Nie zmienią się zasady poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. Przypomnijmy, że już od 1 lipca 2022 r. obniżona została – z 17 proc. do 12 proc. – stawka zryczałtowanego podatku od tzw. małych umów zleceń, czyli z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5–9 ustawy o PIT, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł (art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o PIT). Tak też pozostanie w 2023 r.
Spółki komandytowe i komandytowo-akcyjne nadal zapewne będą się borykać z problemem, jak postąpić, gdy zaliczkowo wypłacają one dywidendę swoim komplementariuszom. Wątpliwości nie budzi stawka zryczałtowanego podatku – 19 proc. Kłopot wynika z tego, że komplementariusz może odliczyć (proporcjonalnie) podatek zapłacony przez spółkę. Tak stanowi art. 30a ust. 6a ustawy o PIT i analogicznie art. 22 ust. 1a ustawy o CIT. W przepisach tych mowa jest o podatku należnym od dochodu spółki, obliczonym zgodnie z art. 19 ustawy o CIT, „za rok podatkowy, z którego przychód z tytułu udziału w zysku został uzyskany”.
Skarbówka od początku stoi na stanowisku, że spółka powinna potrącić i wpłacić do urzędu skarbowego 19-proc. zryczałtowany podatek już w trakcie roku – przy zaliczkowej wypłacie dywidendy. Spółki odpowiadają, że to niemożliwe, bo żeby prawidłowo obliczyć tę daninę, muszą wiedzieć, ile podatku dochodowego zapłaci za cały rok sama spółka. A tego dowiedzą się dopiero po zakończeniu roku, z rocznego zeznania CIT-8.
Sądy przyznają rację spółkom. Najnowsze wyroki zapadły:
  • w sprawie spółki komandytowo-akcyjnej – przed WSA w Łodzi 4 listopada 2022 r. (sygn. akt I SA/Łd 481/22) oraz 20 października 2022 r. (sygn. akt I SA/Łd 526/22, I SA/Łd 512/22),
  • w sprawie spółki komandytowej – przed WSA w Warszawie 27 października 2022 r. (sygn. akt III SA/Wa 1107/22).
Problem polega na tym, że orzeczenia te, podobnie jak i wiele poprzednich, są wciąż nieprawomocne, a Naczelny Sąd Administracyjny wypowiedział się na ten temat tylko raz, i to przed dwoma laty – 3 grudnia 2020 r. (sygn. akt II FSK 2048/18). Więcej pisaliśmy o tym w artykule „Osiem lat w niewiedzy, kiedy potrącić podatek” (DGP nr 226/2022).
Problem – zaznaczmy – nie dotyczy komandytariuszy, bo od ich zryczałtowanego 19-proc. podatku nie odlicza się daniny należnej od dochodu spółki. Dla nich przewidziano całkiem inne rozwiązanie – zwolnienie z podatku 50 proc. przychodów uzyskanych z tytułu udziału w zyskach spółki komandytowej, nie więcej jednak niż 60 tys. zł w ciągu roku, odrębnie z tytułu udziału w zyskach w każdej takiej spółce (art. 21 ust. 1 pkt 51a ustawy o PIT i art. 22 ust. 4e ustawy o CIT).

Podatek potrącany u źródła

Płatnicy rozliczający w imieniu kontrahentów podatek u źródła mają już teraz zdecydowanie mniej pracy. To skutek wejścia w życie 26 października 2022 r. części przepisów nowelizacji z 7 października 2022 r. (wcześniej te same zmiany wprowadzono rozporządzeniem ministra finansów z 29 sierpnia 2022 r. w sprawie przedłużenia niektórych terminów wykonywania przez płatników obowiązków w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego, Dz.U. poz. 1829).
Przedłużone zostały dwa terminy:
  • ważności (skuteczności) oświadczenia pierwotnego i
  • na złożenie oświadczenia następczego.
Termin ważności oświadczenia pierwotnego został przedłużony do końca roku podatkowego, w którym płatnik złożył to oświadczenie (zmienione art. 41 ust. 20 ustawy o PIT i art. 26 ust. 7f ustawy o CIT). To oznacza, że po złożeniu oświadczenia pierwotnego płatnicy mogą nie stosować mechanizmu pay and refund aż do ostatniego dnia roku podatkowego, w którym złożyli to oświadczenie.
Natomiast drugie oświadczenie – tzw. następcze – płatnik będzie składał do końca miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego, w którym złożył oświadczenie pierwotne (zmienione art. 41 ust. 21 ustawy o PIT i art. 26 ust. 7g ustawy o CIT).
Co więcej, obie te zmiany stosuje się już do wypłat (świadczeń), pieniędzy, wartości pieniężnych oraz należności odpowiednio dokonywanych, stawianych do dyspozycji lub wypłacanych po 31 grudnia 2021 r. (art. 20 ust. 9 ustawy nowelizującej z 7 października 2022 r.).
Nowelizacja z 7 października 2022 r. przedłużyła jeszcze trzeci termin – na złożenie oświadczenia pierwotnego (w art. 41 ust. 17 ustawy o PIT i art. 26 ust. 7c ustawy o CIT). Zmiana ta nastąpi 1 stycznia 2023 r. i będzie miała zastosowanie dopiero do wypłat (świadczeń), pieniędzy, wartości pieniężnych oraz należności odpowiednio dokonywanych, stawianych do dyspozycji lub wypłacanych po 31 grudnia 2022 r. (art. 20 ust. 8 ustawy nowelizującej z 7 października 2022 r.).
Oświadczenie pierwotne trzeba będzie złożyć nie później niż ostatniego dnia drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym został przekroczony limit 2 mln zł wypłat na rzecz jednego podatnika będącego podmiotem powiązanym z płatnikiem. Obecnie należy to zrobić nie później niż do dnia wpłaty podatku za miesiąc, w którym został przekroczony limit 2 mln zł.
Przypomnijmy, że oświadczenie składa się w formie elektronicznej, na formularzu:
  • WH-OSC (płatnik CIT) – do Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie,
  • WH-OSP (płatnik PIT) – do US właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.
Nie zmieniły się i nie zmienią terminy wpłaty podatku u źródła, a więc nadal trzeba będzie go wnosić: do 7. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym płatnik pobrał u źródła CIT, do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym płatnik pobrał u źródła PIT.

Składki ZUS a koszty

Od 2023 r. zmienią się reguły ujmowania w kosztach uzyskania przychodów składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez płatnika, a także składek na: Fundusz Pracy (FP), Fundusz Solidarnościowy (FS) oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FGŚP).
Chodzi o składki od należności:
  • ze stosunku pracy, stosunku służbowego, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o PIT);
  • z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną (art. 12 ust. 6 ustawy o PIT).
Same te wynagrodzenia – przypomnijmy – są kosztami uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony (art. 22 ust. 6ba ustawy o PIT oraz art. 15 ust. 4g ustawy o CIT).
Podatkowym kosztem są również składki na ubezpieczenia społeczne od tych wynagrodzeń – w części finansowanej przez płatnika (pracodawcę), a także składki na: FP, FS i FGŚP. Moment zaliczenia ich do kosztów zależy, najogólniej mówiąc, od momentu wypłaty wynagrodzeń oraz uiszczenia samych tych składek. Obecnie, jeżeli wynagrodzenie jest wypłacane:
a) w miesiącu, za który jest należne, to składki od niego są podatkowym kosztem tego miesiąca, za który jest ono należne – o ile zostały one uiszczone w terminach wynikających z odrębnych przepisów, czyli ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1009 ze zm., dalej: ustawa systemowa);
b) w miesiącu następnym po tym, za który jest ono należne (o ile termin wypłaty wynika z przepisów prawa pracy, w tym np. z regulaminu wynagradzania lub zawartej umowy), to składki od niego są podatkowym kosztem:
– miesiąca, za który wynagrodzenie to jest należne – o ile zostały one uiszczone do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który wynagrodzenie jest należne,
– w momencie ich zapłaty, jeżeli zostały uiszczone w późniejszym terminie.
Zasady te, choć obowiązują od wielu już lat, wciąż budzą problem ze względu na równoległe odesłanie do dwóch rodzajów terminów: jednych, wynikających z odrębnych przepisów (czyli ustawy systemowej) i drugich, określonych wprost w przepisach podatkowych, czyli w art. 22 ust. 6bb ustawy o PIT oraz art. 15 ust. 4h ustawy o CIT.
Przypomnijmy, że od 1 stycznia 2022 r. płatników składek obowiązują następujące terminy opłacania składek za dany miesiąc:
  • do 5. dnia następnego miesiąca – dla jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych,
  • do 15. dnia następnego miesiąca – dla płatników składek posiadających osobowość prawną,
  • do 20. dnia następnego miesiąca – dla pozostałych płatników składek.
Wynika to z art. 47 ust. 1 ustawy systemowej. Jeżeli ostatni dzień terminu opłacania składek ZUS przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, to za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy (art. 31 ustawy systemowej w zw. z art. 12 par. 5 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa).
Niezależnie od tego płatnik musi obecnie pilnować wspomnianych już przepisów podatkowych, czyli art. 22 ust. 6bb ustawy o PIT oraz art. 15 ust. 4h ustawy o CIT.

Przykład 6

Pracodawca wypłaca wynagrodzenia za dany miesiąc ostatniego dnia roboczego tego miesiąca. 31 maja 2022 r. wypłacił wynagrodzenia za maj 2022 r. Termin zapłaty składek ZUS za dany miesiąc przypada nie później niż do 15. dnia następnego miesiąca. Składki ZUS od wynagrodzeń za maj 2022 r. pracodawca uregulował 15 czerwca 2022 r.
Pracodawca może zaliczyć składki na ubezpieczenia społeczne w części przez niego finansowanej oraz składki na FP, FS i FGŚP do kosztów uzyskania przychodów maja 2022 r., ponieważ uregulował je terminowo.
Gdyby zapłacił je z opóźnieniem, tj. po 15 czerwca 2022 r., to zaliczyłby je do kosztów uzyskania przychodów dopiero w miesiącu, w którym je zapłacił.

Przykład 7

Pracodawca wypłaca wynagrodzenia 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który są one należne. Wynagrodzenia za czerwiec 2022 r. wypłacił 8 lipca 2022 r., a składki ZUS od nich uregulował 15 lipca 2022 r.
Pracodawca może zaliczyć składki na ubezpieczenia społeczne w części przez niego finansowanej oraz składki na FP, FS i FGŚP do kosztów uzyskania przychodów czerwca 2022 r., ponieważ uregulował je w terminie, o którym mowa w art. 22 ust. 6bb pkt 2 ustawy o PIT.

Przykład 8

Pracodawca wypłaca wynagrodzenia 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który są one należne. Wynagrodzenia za czerwiec 2022 r. wypłacił 8 lipca 2022 r., ale składki ZUS od nich uregulował dopiero 5 sierpnia 2022 r.
Pracodawca może zaliczyć składki na ubezpieczenia społeczne w części przez niego finansowanej oraz składki na FP, FS i FGŚP do kosztów uzyskania przychodów dopiero w sierpniu 2022 r., ponieważ dopiero wtedy je uregulował.
Od 1 stycznia 2023 r. składki na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez płatnika (pracodawcę) oraz składki na FP, FS i FGŚP będą kosztem uzyskania przychodu w miesiącu, za który należne są wynagrodzenia, jeżeli składki te zostaną opłacone w terminie wynikającym z odrębnych przepisów (tj. z ustawy systemowej). Przepisy podatkowe nie będą więc już wskazywać odrębnego terminu (15. dnia miesiąca), co niewątpliwie będzie dużym uproszczeniem.

Przykład 9

Pracodawca wypłaca wynagrodzenia 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który są one należne. Termin zapłaty składek ZUS za dany miesiąc przypada nie później niż do 15. dnia następnego miesiąca.
Wynagrodzenia za styczeń 2023 r. pracodawca wypłaci 10 lutego 2023 r., a składki ZUS od nich ureguluje 15 marca 2023 r. Będzie więc mógł zaliczyć składki na ubezpieczenia społeczne w części przez niego finansowanej oraz składki na FP, FS i FGŚP do kosztów uzyskania przychodów stycznia 2023 r., ponieważ ureguluje je w terminie wynikającym z ustawy systemowej.
Z przepisów przejściowych obu nowelizacji wynika, że:
  • art. 22 ust. 6bb ustawy o PIT w nowym brzmieniu będzie miał zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2023 r. (art. 18 ust. 5 nowelizacji z 9 czerwca 2022 r.);
  • nowe brzmienie art. 22 ust. 6bb ustawy o PIT oraz art. 15 ust. 4h ustawy o CIT będzie miało zastosowanie do składek z tytułu należności, o których mowa w obu tych przepisach, należnych od 1 stycznia 2023 r. (art. 19 nowelizacji z 9 czerwca 2022 r. i art. 20 ust. 2 nowelizacji z 7 października 2022 r.).
Nie zmieni się zasada, że w razie uchybienia terminom wynikającym z odrębnych przepisów (z ustawy systemowej) do składek stosuje się art. 23 ust. 1 pkt 55a i ust. 3d ustawy o PIT (analogicznie art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d ustawy o CIT). W myśl pierwszego z tych przepisów nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, w części finansowanej przez płatnika składek. Zasadę tę – w myśl drugiego przepisu – stosuje się odpowiednio do składek na FP, FS oraz FGŚP.
Bez zmian pozostanie też zasada, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:
a) składek na ubezpieczenie społeczne oraz Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy i inne fundusze celowe utworzone na podstawie odrębnych ustaw – od nagród i premii wypłaconych w gotówce lub papierach wartościowych z dochodu po opodatkowaniu podatkiem dochodowym (art. 23 ust. 1 pkt 37 ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 40 ustawy o CIT),
b) niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji (art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT):
– wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4–9 oraz w art. 18 ustawy o PIT,
– świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1244),
– świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1082; ost.zm. Dz.U. z 2022 r. poz. 2089), a także
– zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Deklaracje rozliczeniowe do ZUS

Od 1 stycznia 2023 r. wejdą też w życie istotne dla płatników zmiany w samej ustawie systemowej. Wynikają one z art. 4 ustawy nowelizującej z 9 czerwca 2022 r.
Obecnie z art. 41 ust. 3 pkt 5b ustawy systemowej wynika, że w imiennych raportach miesięcznych płatnik przekazuje m.in. informację o kwocie dopłaty stanowiącej różnicę między roczną składką na ubezpieczenie zdrowotne a sumą składek na ubezpieczenie zdrowotne za poszczególne miesiące roku kalendarzowego albo roku składkowego w rozumieniu art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach zdrowotnych.
Zwrot „informację o kwocie dopłaty stanowiącej różnicę” zostanie zastąpiony zwrotem „informację o kwocie różnicy”. Zmiana ta – jak napisano w uzasadnieniu do projektu nowelizacji – „podyktowana jest zasadnością pozyskiwania przez ZUS dla celów weryfikacji wyliczenia rocznej składki na ubezpieczenie zdrowotne informacji o różnicy pomiędzy składkami opłaconymi za poszczególne miesiące a wyliczoną składką roczną, w sytuacji gdy różnica ta będzie oznaczała niedopłatę składki albo jej nadpłatę”.
Należy też pamiętać, że od 1 stycznia 2023 r. obowiązkiem ubezpieczenia społecznego (i zdrowotnego) zostaną objęci komplementariusze w spółce komandytowo-akcyjnej. ©℗
Tabela. Składki ZUS od wynagrodzeń w części finansowanej przez płatnika (pracodawcę) a koszty uzyskania przychodu ©℗
Przepis Są podatkowym kosztem
Obecnie Od 1 stycznia 2023 r.
Art. 22 ust. 6bb ustawy o PIT oraz art. 15 ust. 4h ustawy o CIT Składki są kosztem w miesiącu, za który należne jest wynagrodzenie, pod warunkiem że zostaną opłacone: 1) z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu, za który są należne – w terminie wynikającym z odrębnych przepisów (ustawy systemowej); 2) z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony – nie później niż do 15. dnia tego miesiąca.W razie uchybienia tym terminom do składek stosuje się art. 23 ust. 1 pkt 55a i ust. 3d ustawy o PIT (analogicznie art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d ustawy o CIT). Składki będą kosztem w miesiącu, za który należne jest wynagrodzenie, pod warunkiem że zostaną opłacone w terminie wynikającym z odrębnych przepisów (ustawy systemowej).W razie uchybienia tym terminom do składek stosuje się art. 23 ust. 1 pkt 55a i ust. 3d ustawy o PIT (analogicznie art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d ustawy o CIT).