TEZA: W przypadku gdy podatnik składa korektę deklaracji wraz z wnioskiem o nadpłatę, a organ odmawia jej, to nie ma podstaw do wszczynania odrębnego postępowania mającego na celu wyłącznie wydanie decyzji określającej podatek do zapłaty w kwocie identycznej, jak wynikająca z pierwotnie złożonej przez podatnika deklaracji.
Sygn. akt II FSK 2464/14
WYROK NACZELNEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO
z 20 stycznia 2015 r., prawomocny
STAN FAKTYCZNY
Naczelnik urzędu celnego określił spółce zobowiązanie podatkowe w podatku od gier za luty 2010 r. w wysokości 30 tys. zł. Wyjaśnił, że spółka złożyła korektę deklaracji wraz z pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty oraz wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od gier. Organ odmówił spółce nadpłaty i wymierzył jej kwotę podatku do zapłaty w takiej samej wysokości jak wynikajacą ze złożonej przez nią w deklaracji POG-4 za luty 2010 r.
W odwołaniu od tej decyzji spółka wyjaśniła, że w deklaracji błędnie wykazała do zapłaty podatek w wysokości wynikającej z ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2009 r. nr 201, poz. 1540 ze zm.). W ocenie spółki obowiązująca od 1 stycznia 2010 r. ustawa o grach hazardowych została wprowadzona do polskiego porządku prawnego z pominięciem procedur wymaganych przez prawo wspólnotowe. Dlatego też uważała, że przepisy ustawy są nieskuteczne i nie mogą stanowić podstawy nałożenia na nią obowiązków podatkowych, a tym samym ww. kwoty podatku. Spółka twierdziła, że właściwa kwota podatku wynosi niewiele ponad 10 tys. zł.
Dyrektor izby celnej utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Spółka złożyła skargę do sądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł, że w tej sprawie doszło do wydania decyzji, która wymierzała podatek w wysokości takiej samej, jak wysokość zobowiązania zadeklarowana przez podatnika. W ocenie sądu takie działanie organu naruszało wyrażoną w art. 21 par. 2 ordynacji podatkowej (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) i art. 75 ust. 8 ustawy o grach hazardowych zasadę samoobliczenia podatku. Działanie organu, który określił zobowiązanie w kwocie dokładnie takiej samej, jak zadeklarowana przez spółkę w deklaracji POG-4, było niedopuszczalne w świetle ordynacji podatkowej.
Sąd powołał się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 stycznia 2014 r. sygn. akt II FPS 5/13. Wynika z niej, że organ nie ma obowiązku przed rozpatrzeniem wniosku o stwierdzenie nadpłaty wszczynać w każdej sprawie postępowania w celu określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Jest tak tylko wtedy, gdy w złożonej korekcie wnioskodawca koryguje całość lub znaczną część zobowiązania podatkowego, a zmiana wymaga całościowej kontroli, z czym wiąże się konieczność zbadania, przeanalizowania i weryfikacji, której konsekwencją jest wydanie rozstrzygnięcia określającego wysokość zobowiązania. Jeśli więc organ odmówił stwierdzenia nadpłaty, uznając, że kwota podatku zadeklarowana w złożonej deklaracji pierwotnej została uiszczona należnie i w prawidłowej wysokości wynikającej z ustawy o grach hazardowych, to prawidłowym było poprzestanie przez organ na wydaniu decyzji o odmowie stwierdzenia nadpłaty.
Dyrektor izby celnej złożył skargę kasacyjną do NSA. Twierdził, że naczelnik miał obowiązek wszcząć z urzędu postępowanie wymiarowe określone w art. 21 par. 3 ordynacji. Ustalenie prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego stanowi część ustaleń faktycznych niezbędnych do załatwienia sprawy w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty podatku – uzasadnił organ. NSA skargę oddalił.
UZASADNIENIE
Według NSA sąd wojewódzki i organ podatkowy inaczej zinterpretowały uchwałę NSA. Zgodnie z jej tezą „w przypadku zakwestionowania prawidłowości skorygowanej deklaracji podatkowej złożonej wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, zgodnie z art. 75 par. 3 ordynacji podatkowej, organ podatkowy nie ma obowiązku przed rozpatrzeniem tego wniosku wszczynać w każdej sprawie postępowania celem określenia wysokości zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 21 par. 3”.
NSA przyjął, że w tej sprawie możliwość i potrzeba prowadzenia postępowania podatkowego w zakresie określenia wysokości podatku zależna była wyłącznie od wysokości stawki podatku wykazywanej w deklaracji podatnika. W ocenie sądu w takiej sytuacji nie ma podstaw do wszczynania odrębnego postępowania podatkowego mającego na celu wyłącznie określenia podatku do zapłaty w kwocie identycznej, jak wynikająca z pierwotnie złożonej przez podatnika deklaracji. Rozstrzygnięcie w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty unicestwia skutki korekty deklaracji dołączonej do wniosku o jej stwierdzenie. Tym samym, podkreślił sąd, aktualizuje się pierwotne rozliczenie podatku dokonane w trybie samoobliczenia, bez potrzeby jego ponownego określania w drodze decyzji. W takim przypadku podatek wykazany w pierwotnie złożonej deklaracji jest podatkiem do zapłaty, o czym stanowi art. 21 par. 2 ordynacji podatkowej. Wobec tego organy powinny umorzyć wszczęte z urzędu postępowanie w celu określenia wysokości zobowiązania.