Wymogi dotyczące zwolnienia z VAT usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego zostały prawidłowo implementowane do ustawy o VAT (art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a–c) – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny

Sprawa dotyczyła szkoły policealnej dla dorosłych, która prowadzi działalność na podstawie ustawy o systemie oświaty (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1327 ze zm.). W 2016 r. uzyskała ona wpis do ewidencji szkół i placówek niepublicznych, ale dopiero zamierza wystąpić o uzyskanie akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.
Szkoła złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Wskazała w nim, że słuchacze będą płacić czesne, wpisowe i inne opłaty w związku z wydawaniem dokumentów (legitymacji, zaświadczeń itp.). Szkoła chce też podpisać z urzędem pracy umowę o dokształcanie lub przekwalifikowanie zawodowe. W takim przypadku 70 proc. kosztów dofinansuje urząd. Szkoła wyjaśniła, że jej usługi można zaliczyć do kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, a więc do usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT.
Spór sprowadzał się do tego, czy wpływy szkoły z czesnego, wpisowego, innych opłat wnoszonych przez słuchaczy oraz opłat za szkolenia i kursy, a także refundacja z urzędu pracy są zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT. Z przepisu tego wynika, że zwolnione z VAT są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego inne niż wymienione w pkt 26:
a) prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub
b) świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu prawa oświatowego, lub
c) finansowane w całości ze środków publicznych.
Szkoła uważała, że może korzystać ze zwolnienia z VAT, bo jest wpisana do ewidencji szkół i placówek niepublicznych, jest jednostką objętą systemem oświaty, a dofinansowanie z urzędu pracy będzie pochodziło ze środków publicznych.
Dyrektor Izby Skarbowej nie zgodził się z podatnikiem. Wyjaśnił, że co prawda szkoła świadczy usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, ale nie są one prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach. Placówka nie uzyskała też akredytacji (dopiero ma ją uzyskać), a szkolenia nie są finansowane w całości ze środków publicznych. Nie spełnia więc żadnego z wymogów zawartych w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a–c ustawy o VAT. Zwolnienie będzie wchodziło w grę dopiero wtedy, gdy szkoła uzyska akredytację.
WSA we Wrocławiu uchylił interpretacje z przyczyn proceduralnych, bo uznał, że organ nie wyjaśnił wszystkich kwestii, o które wnioskowała spółka. Poza tym powinien wypowiedzieć się co do zgodności art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a–c ustawy o VAT z dyrektywą, a więc czy przepisy te stanowią prawidłową implementację art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy 112 o VAT.
NSA nie zgodził się z wrocławskim WSA. Sędzia Hieronim Sęk wskazał, że organ odpowiedział na wszystkie pytania spółki. WSA błędnie więc uznał, że nie załatwił wniosku o wydanie interpretacji w całości. NSA wyjaśnił też, że organ zajął stanowisko również w kwestii implementacji dyrektywy do art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a–c ustawy o VAT. Dyrektor IS stwierdził bowiem, że stanowią one dostosowanie polskiego systemu prawnego do art. 132 ust 1 lit. i dyrektywy 112. Sędzia Hieronim Sęk wskazał, że wszystkie wymogi dyrektywy prawidłowo implementowano do art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a–c ustawy o VAT. Krajowe przepisy nie naruszają więc dyrektywy.
WSA będzie musiał ponownie ocenić interpretacje, biorąc pod uwagę wskazania NSA.

orzecznictwo

Wyroki NSA z 26 sierpnia 2021 r., sygn. akt I FSK 288/18 oraz I FSK 641/18. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia