Subskrybuj nas na Youtube
Spółka może zaliczać do kosztów kwalifikowanych wydatki pracownicze również w części dotyczącej wynagrodzenia za czas urlopu i zwolnienia chorobowego – potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny.
– To pierwsze rozstrzygnięcie NSA podtrzymujące w mocy korzystny dla podatników wyrok wojewódzkiego sądu administracyjnego, w tym wypadku w Szczecinie (z 13 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Sz 835/18) – podkreśla Grzegorz Kuś, radca prawny, doradca podatkowy i ekspert PwC.
Podobnie wyroki zapadły przed innymi sądami wojewódzkimi: w Warszawie z 19 czerwca 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 2665/18) i z 25 października 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2898/16) oraz w Rzeszowie z 7 listopada 2019 r. (sygn. akt I SA/Rz 609/19).
W sprawie zakończonej rozstrzygnięciem NSA chodziło o producenta aparatów słuchowych, urządzeń diagnostycznych oraz inter aktywnych urządzeń komunikacyjnych. Prowadzi on działalność badawczo-rozwojową i na jej potrzeby zatrudnia pracowników, ponosząc wydatki na ich wynagrodzenie: zasadnicze, za czas choroby, za czas urlopu, a także na ubezpieczenia grupowe. Pracownicy zaangażowani do działalności B+R są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę i zajmują się wyłącznie tą działalnością.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że spółka nie może zaliczyć do kosztów kwalifikowanych dla celów ulgi B+R wynagrodzenia za czas, gdy pracownicy nie wykonują swoich obowiązków, bo przebywają np. na urlopie lub na zwolnieniu lekarskim. Istotne jest to, żeby pracownik faktycznie wykonywał zadania w zakresie prac B+R – stwierdził organ w interpretacji.
Nie zgodził się z tym WSA w Szczecinie. Odwołał się do przepisów kodeksu pracy, z których wynika, że pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas nieobecności w pracy z powodu choroby, jak również z tytułu przebywania na urlopie. Wynagrodzenie to wlicza się do należności ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.
– Nie ma więc podstaw do wyłączenia przychodów otrzymywanych przez pracownika za okres, gdy nie świadczy on pracy z powodu urlopu, choroby lub innej usprawiedliwionej nieobecności – stwierdził WSA.
Co prawda w tej konkretnej sprawie pracownicy są zaangażowani wyłącznie do działalności B+R, ale sąd zwrócił uwagę na zmianę art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, wprowadzoną od 1 stycznia 2018 r. Przypomniał, że miała ona ułatwić ustalenie proporcji czasu pracy w sytuacji, gdy dany pracownik zajmuje się działalnością B+R, a także wykonuje inne obowiązki pracownicze.
Wyrok szczecińskiego WSA utrzymał w mocy NSA.
– To ważne rozstrzygnięcie, które może wpłynąć na rozliczenie ulgi B+R za 2020 r., jak i za kolejne okresy. Stwarza też możliwość wstecznego skorygowania rozliczeń – komentuje Grzegorz Kuś.
Zdaniem eksperta nie powinno być wątpliwości, że wynagrodzenie za czas urlopu jest nierozerwalną częścią wynagrodzenia za pracę i nie powinno być a priori wyłączane z ulgi B+R.
– Jeśli pracownik 100 proc. swojego czasu pracy poświęca na działalność B+R, to również 100 proc. jego wynagrodzenia stanowi koszt kwalifikowany i powinno wejść do ulgi B+R – uważa doradca.
orzecznictwo
Wyrok NSA z 5 lutego 2021 r., sygn. akt II FSK 1038/19. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
