Wartością początkową środka trwałego mogą być m.in. cena nabycia lub koszt wytworzenia. Jaką rolę w jej kalkulacji odgrywają podatkowe różnice kursowe?
Cenę nabycia oraz koszt wytworzenia koryguje się o różnice kursowe naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Wynika to z art. 16g ust. 5 ustawy o CIT (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.).
Jeżeli podatnik wybrał podatkową metodę ustalania różnic kursowych, stosuje art. 15a ustawy o CIT. Różnice kursowe powstają więc jedynie wtedy, gdy zostały zrealizowane. Mimo że art. 16g ust. 5 ustawy posługuje się pojęciem „naliczone”, to nie kreuje on nowej kategorii różnic kursowych. Oznacza to, że cenę nabycia lub koszt wytworzenia koryguje się w takim przypadku jedynie o różnice kursowe zrealizowane do dnia przyjęcia środka trwałego do używania.
Niewątpliwie w wartości początkowej należy uwzględniać zarówno różnice kursowe transakcyjne dotyczące nabycia bądź wytworzenia środka trwałego, jak i związane z jego finansowaniem, tj. od kredytu walutowego zaciągniętego na cele prowadzonej inwestycji.
A co z różnicami kursowymi od środków własnych, gdy posiadana waluta jest przeznaczona na nabycie środka trwałego?
Jeżeli podatnik dysponuje wyodrębnionym walutowym rachunkiem, na którym gromadzi środki na cele inwestycyjne, to są podstawy, aby różnice kursowe powstałe przy ich wypłacie uwzględnić w wartości początkowej. Sytuacja jest inna, gdy zobowiązania związane z nabyciem lub wytworzeniem środka trwałego regulowane są z bieżącego rachunku walutowego. NSA w wyroku z 19 kwietnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 1681/11) uznał, że różnic kursowych powstałych w wyniku rozchodu środków z takiego rachunku nie można uznać za związane z nakładami na środek trwały. Takie różnice kursowe, zdaniem NSA, związane są wyłącznie z posiadaniem środków pieniężnych na rachunku walutowym przez pewien czas, w którym nastąpiła zmiana kursu waluty.