Organizator esemesowej loterii może pomniejszyć podstawę opodatkowania jedynie o opłaty, jakie pobierają sieci komórkowe – orzekł NSA.
Nadawca programu radiowego planował organizować loterie audioteksowe. Zamierzał podpisać umowę z firmą (pełniącą funkcję pośrednika), która miała współpracować z operatorami sieci komórkowych i następnie przekazywać esemesy do spółki. Takie loterie objęte są podatkiem od gier. Wnioskując do ministra finansów o interpretację, nadawca zapytał, jak powinien obliczać podstawę opodatkowania. Według niego jest nią przychód netto, czyli wyłącznie kwoty przekazane ostatecznie przez firmę pośredniczącą – po potrąceniu wynagrodzenia na jej rzecz oraz opłat dla telekomów.
Minister uznał jednak, że z podstawy opodatkowania powinny być wyłączone tylko kwoty zatrzymane przez operatorów, ponieważ są one potrącane na etapie rozliczeń między pośrednikiem a telekomami. W jego ocenie pozostała suma podlega opodatkowaniu podatkiem od gier.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że interpretacja jest prawidłowa. Orzekł, że wynagrodzenie dla firmy pośredniczącej stanowi koszt organizacji loterii, który jednak nie pomniejsza podstawy opodatkowania podatkiem od gier. Zgodnie bowiem z art. 73 pkt 2 ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2009 r. nr 201, poz. 1540 z późn. zm.) podstawę opodatkowania tą daniną stanowi w loterii audioteksowej uzyskany z niej przychód organizatora. Według sądu ustawodawca, wprowadzając taki przepis, dążył do opodatkowania globalnej sumy uzyskanej przez organizatora gier, tj. kwot bez potrącania kosztów organizacji loterii.
NSA utrzymał w mocy to rozstrzygnięcie. Wyrok jest prawomocny.
Loterie audioteksowe
To rodzaj gry losowej opodatkowanej podatkiem od gier. Podatek płaci organizator loterii oferujący wygrane pieniężne lub rzeczowe. Podstawą opodatkowania jest przychód organizatora uzyskany z tej loterii.
W loteriach tych można wziąć udział poprzez odpłatne połączenie telefoniczne lub wysyłanie krótkich wiadomości tekstowych (SMS) na numer wskazany przez organizatora.

ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 30 lipca 2013 r. (sygn. akt II FSK 2334/11).